Ваша поезија

Хм, јас знам многу за тој овчар... се повикувам себеси ... во тие мигови заминувам од себе... но еве денес си се вратив

majstorce62 напиша: Многу убави стихови, убави метафори, искрени и силни емоции, но кога би ја компримирала содржината, кога би исфрлила некои стихови или би ги фузирала со други, емоционалното поле би било уште посилно... Непотребно е толку долга, тоа го разводнува емоционалното јадро... Сепак, прекрасна е...

Благодаран на забелешката, но вчерашната вечер ми беше лошо и морав тоа црно во мене да го истурам на бела позадина... сепак благодарам на забелешката и коментарот

Ја мразам ноќта...
се чувствувам осамена,
исплашена од чувствата кои ме обземаат
и не ми даваат мирен сон.

Ветив пред други и пред себеси
дека ќе продолжам напред
но, еве ме, стојам во темницава
и гледам како се напуштам себеси...
ги знам веќе сите лажни ветувања наизуст.

Додека Сонцето ме позлатува
мислам дека сум изодела предолг пат
и дека можам да чекорам сеуште до бесконечност
како да не постои ниту време ниту простор,
но кога навечер последните зраци ќе ме поздрават
и ѕвездите ќе го накитат црното небо
јас го затворам цветот,
овенувам и ливчињата разнобојни
кои биле свежи
навечер паѓаат на студената почва
заборавени и потоа однесени
од ветрот некаде далеку,
далеку во заборавот...

Посакувам да сум таму
на тоа далечно место,
посакувам да бидам во заборавот
и да спијам во убавите нешта
кои навечер додека стојам немоќно
крај шините
ги испраќам со последниот воз...
ги гледам како заминуваат од мене.

Зошто им дозволувам да заминат?
Зарем јас ко пес ги бркам од себе?
Ги чувам ли демоните во мене кои ме опседнале
од ангелите кои сакаат
да ја запалат онаа мала газиена ламба во мене
и да ги избркаат оние штетници
кои во темната ноќ
ме заробуваат и обземаат?

Ко срна треперам во ноќта
и гледам во водената површина
како се напуштам себеси,
гледам како го расцепуваат моето кревко месо
дивите ѕверки во мене
и гладно завиваат.

Каде е овчарот во мене
да ме засолни во трлото
за да престанам да се плашам?
Зарем ме заборави?

Едвај чекам да замине ноќва
со проколнатиот кочијаш
во неповрат...

неуморно го чекам новиот ден.

Трка со препреки

Напнати мускули
Пулс во ушите
Адреналин во вените
Оган во пазувите
Трчаме еден кон друг
Низ замислени патеки со препреки
Отпрвин зачудени
Како оддалеку не ги гледаме
А потем одеднаш, а-пуу! -
Се испречуваат пред нас
Во последен миг земаме замав
Се одбиваме од земјата
И ги прескокнуваме
Се дочекуваме несмасно
Остра болка во глуждовите
Продолжуваме кривејќи
Посрамени од шинатата гордост
Но упорни да издржиме до крај
До црвената лента
Зад која нè чека
Алката која ни недостасува
Делот што ќе нè доврши, дополни,
За да бидеме целосни
Или ударот што ке нè
Докусури.

The Champion

You are...lost and alone, on the battlefield of love
With no way to shield yourself from the pain
Falling down again and again,
Surrounded by fire and wishing for rain.

You...were living life trapped in the depths of your mind,
with an iron case surrounding your heart.
Not being able to trust in anyone,
for to many times you've been thorn apart.

But...

 

Can I be you Champion, my lady?
Rescuing you from all your pain,
carrying you off the battlefield,
through the fire and after the rain.

Tending to each emotional wound,
while dusting off that old iron case.
Making right all the wrong that was done to you,
putting that shinny glow back in your face.

And you will be all the grace of this soul of mine

the beat of my heart

and a pulse into my life...

 

If you let me...

I can be you Champion, my lady?
Rescuing you from all your pain,
carrying you off the battlefield,
through the fire and after the rain.

All these words I say to you,
Might not come as a surprise.
Because of all the other Champions my lady, that came in your life,
telling you nothing but lies.

I can't tell you to trust me,
with all you've been through.
But everything I say here,
I say because I truly love you!

Ничија земја

Го прогласив телото за ничија земја
од мигот кога твоите погледи
угаснаа еден светол простор
во кој се распостилав како
цвет жеден за сонце.

Ако некој ден твоите раце
се откажат од неговите,
испрати ги
во долга експедиција
по таа земја.

На мапата лесно ќе ме познаеш.
Огромен леден остров ќе бидам,
недопрен,
осамен,
нем.

Со допир растопи ме.
Ќе се растечам по тебе
со надојден водостој,
што радосно се пени и жубори.
Моите реки нема да познаат
дека туѓа си била,
а ти премолчи.



Изменето од Quentin - 13.Мај.2008 во 08:22