Ваша поезија

Ти реков - овчарот барај го во себе, не надвор... Само тој може да те води напред... Верувај во себе, но не застанувај на тоа ниво, туку оди напред... Ако си го читала Галебот Џонатан... следи ги неговите постапки...Ако не, прочитај го...

Благодарам ...Well... не знаете од колку големо значење ми се вашите коментари... никогаш не помислив дека и јас можам да направам нешто кое барем површински ќе изгледа добро. Но ете сега ги читам коментарите кои се упатени кон мене со содржина која ме исполнува... ме храни да продолжам напред да го прават тоа што го сакам. Не дека онака не би продолжила... но вака се осеќам посигурна за одење напред, некако постабилно стојам.
Најискрено благодарам за вашите коментари кои прават битен пресврт во мојов живот

Искушение

Потисната помеѓу овие ѕидови,
Не ја гледам Тишината во која постојам,
Не ја чувствувам осаменоста од која се хранам.
Не ја мирисам болката што ја создавам.

А сепак длабоко, знам, еден ден.
И Тој ќе дојде, ќе се осветли ноќта.
Месечината горчливо ќе ми се насмее
Јас, јас ќе плачам над твоите насмевки.

Погледни, крварам од секаде,
....врисок,
Собери ги солзиве во твоите дланки,
Измиј ја крвта со лаги.

Ако Богот наш ја пружа,
Земи ја драги вечноста,
Во неа јас и ти, во Темнината
Но, сега не постоиш.

Верувам, а сепак сон, желба.
Страст без љубов, без Тој.
Крвави ми се рацете погледни,
Крвава е душата која моли.

Денес храброста умира
Немаш ни поглед за мене,
Немам ни нож за своите измислени лузни,
А повторно се сечам за да живеам,
...дојди и бакни ги овие отворени рани,
ако се осмелиш...ако си навистина Тој.

nemoj da places mala,znaes deka ke moram da placam so tebe

СЕКОГАШ ПОСТОИ ПРВПАТ!!!!!!

ekszi88 напиша: Ја мразам ноќта... се чувствувам осамена, исплашена од чувствата кои ме обземаат и не ми даваат мирен сон. Ветив пред други и пред себеси дека ќе продолжам напред но, еве ме, стојам во темницава и гледам како се напуштам себеси... ги знам веќе сите лажни ветувања наизуст. Додека Сонцето ме позлатува мислам дека сум изодела предолг пат и дека можам да чекорам сеуште до бесконечност како да не постои ниту време ниту простор, но кога навечер последните зраци ќе ме поздрават и ѕвездите ќе го накитат црното небо јас го затворам цветот, овенувам и ливчињата разнобојни кои биле свежи навечер паѓаат на студената почва заборавени и потоа однесени од ветрот некаде далеку, далеку во заборавот... Посакувам да сум таму на тоа далечно место, посакувам да бидам во заборавот и да спијам во убавите нешта кои навечер додека стојам немоќно крај шините ги испраќам со последниот воз... ги гледам како заминуваат од мене. Зошто им дозволувам да заминат? Зарем јас ко пес ги бркам од себе? Ги чувам ли демоните во мене кои ме опседнале од ангелите кои сакаат да ја запалат онаа мала газиена ламба во мене и да ги избркаат оние штетници кои во темната ноќ ме заробуваат и обземаат? Ко срна треперам во ноќта и гледам во водената површина како се напуштам себеси, гледам како го расцепуваат моето кревко месо дивите ѕверки во мене и гладно завиваат. Каде е овчарот во мене да ме засолни во трлото за да престанам да се плашам? Зарем ме заборави? Едвај чекам да замине ноќва со проколнатиот кочијаш во неповрат... неуморно го чекам новиот ден.

НЕКА ЈА ИМА И НА ОВАА СТРАНА, ЗАСЛУЖУВА...