Ваша поезија

Депресија

Собери ги
Остатоци се само од душава
Таа бледее под месечината
Додека се смее на сонцето

Се отпаруваат мисливе
Го немам телово
Го загубив
Повеќе не го чувствувам

Само ме боли
Одвнатре
Загушува

И јас умирам знај полека

Прекини да ми го јадеш разумот
Го загубив веќе
Остануваат само предмети
Кои летаат во воздухот
И силно трескаат на подот

Не ги мразам
Од љубов ги повредувам.

За да знам дека не сум
А сепак тишината говори
И таа додека плачам е насмеана
И ми шепоти ти си единствена.

Собери ги
Собери ги солзиве
Рани оставија на лицево
А дланкиве ми се полни очај

Собери ме мене
Јас венеам
И омраза под нив создавам
Те сакам
Ми недостигаш
Те мразам
И проколнувам
...
Се собирам себеси
Како слагалка
Од срцето до косата
....ете ја повторно зората
а јас сум насмеана

од ден на ден се раѓам
расцветувам
и се распаѓам
...умирам

Благодарам darkangel

И уште еден апел до сите поети на страницава, ВЕ МОЛАМ не ја претворајте во полигон за кршење на суети.

Quentin напиша: Тишина Постојат начини да се доближиме јас и ти. Да се соѕидаме во тишина без ѕирка и проѕирка, каде никој не ќе може да ни подметне златни чинии со две-три трошки љубов. Да се приклештиме во прегратка, да се стиснеме до болка, од која гласови ќе пуштиме, немоќни да водат љубов со воздухот и да родат звуци. Исчистени ќе му се вратиме на светот, со тврдини од молк околу душите. Кофи со празни зборови на рибите ќе им фрлиме, со тишина да им покажат колку се излишни. Лагите во мрежи ќе ги заплеткаме и ќе заспиеме преродени во спокојот на тивкото траење.

niceee

Тишина

Постојат начини
да се доближиме јас и ти.
Да се соѕидаме во тишина
без ѕирка и проѕирка,
каде никој не ќе може
да ни подметне
златни чинии
со две-три
трошки љубов.
Да се приклештиме
во прегратка,
да се стиснеме до болка,
од која гласови ќе пуштиме,
немоќни да водат
љубов со воздухот
и да родат звуци.
Исчистени ќе му
се вратиме на светот,
со тврдини од молк
околу душите.
Кофи со празни зборови
на рибите ќе им фрлиме,
со тишина да им покажат
колку се излишни.
Лагите во мрежи ќе ги
заплеткаме и ќе заспиеме
преродени во спокојот
на тивкото траење.



Изменето од Quentin - 16.Мај.2008 во 16:02

Dali znaes deka nokva nad tebe lebdev
kako oblace nebesno i meko
onakvo kakvo me stvori
od nisto i od nikade.
Dali znaes deka amorfno bitie bev
pred da se pojavis,
pred da me zabelezis,
maalski kreten,
dvorski sut
smeska za site
placka za sebe.
Ne mi smeta gubre
sto se talozi veke
zosto daleku bidnav
od sekogo i sesto
i navistina bidnav gostin cenet
na ovoj i sekoj preostanat svet,
da, jas vreskam na siot glas
bez troska ocaj
bez misla pokajnicka,
sepak covek da bidam
dozvoleno mi bese
 i nauciv glasno da se smeam
koga spoznav ubavina i mir
tamu kade si ti.
Perfekcija i simboliki rajski
niz kafeavi tocki
mozaici sto tvorat
vodoskoci na mladost vecna
daleku od strasti prosti,
mi pokaza deka
sostavena od posebnost si cela,
edinstvenost
motiv i muza
pricina i cel

fleur de lis напиша: Anima mea Помина крај тебе ја гледаше, но не ја виде. Помина крај тебе, ја имаше, но не ја зема. Помина крај тебе, те викаше, ја слушна, но не ја дослушна. Стоеше и чекаше пред портите, ги отвори, но не ја пушти. Помина, ја одмина, замина… Ако ме прашуваш Каде? Кај Зимата е! Скршена и ледена - нем споменик на една љубов.

...kratko, jasno i mnogu kazuva...bravo...majstorija prava...shteta sho e tazna...:)

AUUUUUUUUUUUUUUUUUU
ova e fala no
na volcji jazik
nerazbirliv
no toa e -- veruvaj



Изменето од anakin - 16.Мај.2008 во 02:35