Ваша поезија

BATORA JA


Ks papa na pa, kipira sa,
Kipira sa, kipira sa,
Batora terana , batora ja
Batora ja, batora ja…

Volenga korezo vesto postoja
Milona poska kostera keja
Batora vesto kipira presto
Presto sea midore polesten.

Ks papa na pa, kipira sa,
Kipira sa, kipira sa
Kostero baluta, kostero terana
Batora ja, batora ja…

Sega nozete gi mokram
vo ladnite branovi
i zevam ko maloumen
nekade vo dalecina
totalno bez vrska
gresejki vo emocija
koga ime tvoe ime spomnuvam
so soleni usni ispukani i ranlivi,
grcam so grklanot
solzite gi vrakam
kon zeludnik
za da se nahranam,
a sepak sum tolku zeden
i ladno mi e,
bar od atrofija ke se zapazam
dur se tresam i muskuli grcam
i nautro ako ne nastinam
gletka prijatna od povrsinski tvorbi
ke bidam zabelezan i povikan
masa da im krasam
velejki si kolku mnogu imame
a so nisto ne sme zasluzile.
Vkus na zelezo rgavo ke me prati
dur se smeskam
vrtejki se ko slaknat
mislejki deka od nekade naiduvas
znaejki deka poluduvam

НЕВАЖНИ НЕШТА ВРЕДНИ ЗА СПОМНУВАЊЕ


Си бев еднаш и јас
стокмен во кожа на најлуда мисла:
стршлен во болварник
и болва што ноќева во крзно од еж...
Со чизми од преклани ноќи
ја будев ранобудицата,
и го виткав вратот на бессоницата
и со кафе ги честев сите задоцнети
гости од долгата улица на полжавите,
со дрворед што личи на се и на ништо
- понекогаш и на траг од твојата коса,
како заборавена сенка на склеротична дама
врз одамна откорнатите плочи на тротоарот.

Залудно се обидувам да го декодирам
јазикот на барбиките од последниот сон
- желудникот на јавето ги меле неповратно
сите слики од албумот на мртвата пасија
која ќе ме чека како исцедена нимфоманка
на следната станица на утешението.

Ти си митрополитско дете без мајка
и божјо право да ги научиш истите работи
што ги учат твоите другарки од заодиш
онака, како што се учи надминување на болката
од везачката игла во ѓерѓевот.

Залудно носиш мирис на невиност во косата
што ги зрее лековитите тревки
и ги меша боите на палетата на вистинољубието
- вистинољупка си и самата
и обезбоен божилак на црвеното небо
што некогаш ми го насликале место родослов
моите чичковци и вујковци од немајкаде.

Некои работи ќе останат неразјаснети
оти сонцето тогаш со чаршавот на стравот
ни го криеле од нас самите
ко да ќе ни ја пресушат мислата првовенчана
во окото ни свето
со угорената жица на нивната настрвеност...

А зарем е важно сето тоа
- си бев еднаш јас
стокмен во твоите парталчиња,
бликнат вруток во опустошена гора,
сенка што се развлекува кон неизодот...

СЕРТИНА


Елега сарито кориломи биа
Со костопика сона пастра
- пастра нуа кера ригот,
Пастра зиа биркала фојера..

Со постоко кот нуа клопик
Ју зиа моргаде ќера стпик.
Отилу глика сертина копсе
Мелута васо присонта борсе .

Елега сарито. Елега степик
Со глоко пастра ула сертина!

Na muceto moe
patent si staviv,
a drugoto toa
od lanec go pustiv
i neka reki tecat
brzi ili spori
kraj koja slivi niknat
kako pecurki po dozd,
a ja so kajakot moj
so spicot silest
niz branovi penetriram
burni ili mirni
no isti da bidat nema.
Od stranata druga
na rekata burna
smokva magicna ima
lek za bolesti site
melem za sekakva rana,
da naberam bar malku,
da ne mi e krivo nekogas
ako so prst me pokazat
zosto sum hrabar

Ezerce od ligi
za tebe sto go stvoriv
po tebe dur zevam,
po tebe dur se davam
ko bozem heroj da bidam,
ko bozem od nekogo da te spasam,
koga od mene zaludnost ti preti,
zosto od mene da zemes nemas sto
samo iluzii i trosni sadovi
koi voda ne drzat.
Pak ke pcujam i kolnam
ko bozem nekoj drug mi e kriv,
pak ke gledam kon oblacite
pipajki se za goliot grb,
jas, vnukot na Ikar
koj ne se potrudi ni senka
od mene da stvori,
mi se pcue,
mnogu mi se pcue

Kako i da e,
sekoe delce od tebe
vo dlanki go nosam,
kako i da e
azbukata postoi
za da se stvori imeto tvoe,
kako i da e
muskulive golemi mi bidnaa
od vlecenje tesko
kraj mene da te zadrzam,
a ne e doblest
da te imam kolku tolku
koga mi trebas mnogu poveke
od sto si spremna da dades,
koga po tebe tazam poveke
od sto mozam da podnesam,
koga goram,
a se topam kako sveka