Давање и земање

poveke se sretnuvam i druzam so licnosti koi se samonagavi.se slucilo da se vo neverovatna pitreba od sovet, pomos ili  samite ja pobarale a koga ke go iznesam moeto mislenje, no samo mislenje a nivno e dali ke prifatat ili ne,vo tie momenti  ne me ni soslusale.jas edno , tie drugo.ednostavno nisto ne dopira do niv..

sum primetil deka vise zimam nego sto davam
ama ne mislam deka iskoristuvam nekogo, nego poveke sakam da ucam nego da poducuvam

Ако ме боли нешто ке идам на стручен лекар, нема да ја прашам баба ми која се разбира чат пат у тревки и чаеви, ако сакам да научам математика ке идам кај професор по математика, јасно е шо сакам да кажам...Од секого не се зима се, се што лета не се јаде...И јас сум за аналитичност и критичност...посебно кога станува збор за нешто што не се докажува емпириски...тука мислам на религии, Богови, и духовни ствари и филозофштини 

Кога ‘земам‘ знаење не ми е толку битно кој е давачот, ги слушам соговорникот без предрасуди, почитувам туѓ став и мислења.Сепак секое знаење и нова информација се корисни, но никако не значи дека се точни или исправни.
Но кога треба да усвојам нечие знаење , да го применам или бар активно да почнам да се интересирам, тогаш го бирам ‘давачот‘.
Не би прифатила учење од човек кој себе си се поставува за гуру и професор, а на го применува тоа што го учи во својот живот.
Тоа е како некој да ти дава совети за успешен брак а самиот има 3 развода и пеколен брак во моментот.
Сум со став дека не треба да се зема здраво за готово.
Секогаш треба сам да испиташ , да си малку критичен, прониклив и активно да истражуваш.

ovaa tema ima takov naslov sto i dava moznost dolgo da trae ...

bez ogled na davanjeto ili zemanjeto ...

najvazno e covek da bide zadovolen ...
ma i kolku toa malo bilo ...

ludjeto i vo pustina se raduvaat ...

‘Просветителски‘ настроените - Чекај ти не знаеш ЈАС ќе ти кажам, кои се ставаат себе си над другите и си држат монолог и не дај боже да им упаднеш во его трипот 
убава поента за протокот, размената...
Треба да се прави проценка на кого и колку можеме да даваме.
спротивно би било исто како кога со сила сипуваме во преполна чаша и се растура насекаде

Баш минатово лето во Скопје ми се случи една ситуација во која јас, една другарка и еден другар бевме излезени. Другарката си има некакви проблеми лични во периодов, и другаров, иако никој не го праша, цела вечер и кажуваше што таа треба да прави, како да се однесува, како да гледа на работите во животот. Онака “просветителски“ иако никој не му побара совет. Другарка ми од некакви нејзини причини го слушаше и го следеше (мислам дека најмногу од учтивост). А тој беше комплетно во “гуру “ филм ставен и дури и користеше терминологија која ја користат некои од источните духовни учители.

Во целиот тој муабет, гледајки дека другарка ми не се буни, јас се вклучив, но најмногу како своевиден “толкувач’ на некои нејасни работи кои тој ги кажуваше, но и се надоврзував на него не поради неа (бидејки не сакав и јас да ја земам улогата на непрашан советодавец) туку да си праиме муабет (се обидував муабетот да звучи општо филозофски, а не “советодавски“ за  другарка ми да не се чувствува без врска)... ми верувате ли дека, во моментот кога јас ќе почнев да зборувам, тој веднаш се исклучуваше и праќаше пораки на мобилен???? и нема да ме сослуша, ама кога ќе чуе дека сум завршила си продолжуваше со монологот. Бидејки се знаеме подолго време му реков дека треба да  послуша малку што имаат и другите да кажат, но тоа како да помина низ него...и на крајот кога му секнаа мислите, си стана и си отиде. Неверојатно.

Изменето од chuchuliga - 15.Септември.2007 во 00:11