Ваша песна,состав или што било напишано

ТОЈ САКАЛ

Тој сакал, ден сончев сакал
А ветер дувал, а ветер дувал
Фиууууууууу, фиуууууууууууу
Ветер дувал, ветер дувал.

Тој сакал да напише бајка
И да ја римува со збор мајка
Бајка за мајка, бајка за мајка
А Лајка никогаш не станала мајка
И никој за неа не пишал бајка.

Тој сакал од дождот да украде песна
И ритам следел со клопени очи
Кап – кап, кап – кап,
кап-кап – кап, кап – кап
А ноќта мириси божествени точи
Кап –кап, кап – кап,
кап – кап – кап, кап-кап.

Тој сакал да сака ко секој што сака
А имал мака, а имал мака
Во книги, ука од кои што збирал,
Најважно прескокнал за љубовта страсна
- не научил кутриот, леле, не научил
единствено човек може да сака...

Фиууууууууу, фиууууууууууу
Ветрот дувал, во гранките дувал
Кап – кап, кап –кап,
Кап-кап-кап, кап-кап,
Дождот капел, на прозорец капел....


     Поетот се поклони. Никој не ја забележа насмевката на неговото лице, оти поклонот беше длабок, всушност тој се свитка како кифла, допирајќи ги колената со челото. Беше преполн со задовослство – па тој успеа да го смести ветрот во своите стихови, да го украде ритамот на дождот за нив... Успеа нешто што ниту на најголемите мајстори на версот не им успеало.
     Публиката силно аплаудираше. На некои, кои во восхитот заборавија дека ги извадиле од уста, им паднаа од раце лижалките со кои што што поетот ги намами на неговиот поетски митинг.
     - Уаааааауууууууу! – извика поетот и сите очекуваа тој во стил на величина да се исправи и да ги крене тримфално рацете, но никој не знаеше дека тоа е само извик на силна болка, па удрија уште еден аплауз, подолг и посилен од првиот, па се разотидоа.
     А, поетот... Поетот остана така, свиткан како ќифла на импровизираниот подиум од гајба за пивски шишиња и никогаш не се исправи. Времето го скамени, направи од него смешна биста, на која слетуваа врапчињата и наслушнуваа во каменот како завива ветрот и како капат капките дожд...

......поглед на мазната површина на течноста ,додека вонеа се гледа отсјајот на срамежливата месечина како во ченгена тепсија,кoја сака да се огледа во неа како мома со нацрвени усни.И ете го фрленото сплоснато камче ,фрлено од чврста рака ,кое неколку пати потскокнува по површината ,правејки кружни бесцелни бранови.Желбата да го почувствувам галењето на таа чудна течност ,таа чудно-магична мешавина , по мојата кожа станува се поголема.Ја подигам раката,онака несигурно,кон нештото кое ме прекрива сакајки да ги откопчам копчињата,кои како сигуросен штит го кријат тоа малку што останало од мене.....Гле!? првото копче само се откопчало,бидејки свилените конци на страста попуштиле.Нема веке несигурност во движењата,се станало така јасно и едноставно,додека тенките бели прсти ги отпетлуваат дугите копчиња ,кои попуштаат на нежниот допир ,полн со невидена суптилност и нежност.......И тогаш ,како огнена стрела пратена од небесата,една мисла го распара магичниот момент........што кога ке се открие голата вистина?!.........

Изменето од marija1000 - 30.Април.2009 во 10:06

Браво, браво,,, секоја чест за поетите на форумот 

blueprayer напиша: milata moja

срцушка најмила

zbunet  и blueprayer , браво,  одлични сте

Ме импресиониравте

   

Go zgrapci kormiloto i resi da urpavuva. Niz silnite buri koi po celi denonokija se trudea da i go unistat sonot. Da zastane. No prodolzuvase. Levo, pa nadesno.....kako bez kompas upravuvase no sepak po nejzin zacrtan pat i smisleno ne se otkazuvase. Se dur ne naide na teska oluja. Moreto se pretvori vo sivilo spoeno so neboto i samo edna edna nijansa gi delese. Se dur ne padna bez sila kako na pleski da go nosese svojot krst. Se izgubi celosno i zapadna vo dlabok son...son kade po polinjata se leleeja razni vidovi na divi cvekinja vo sareni boi kako sarena plisana obvivka ...se razbudi i pogledna...neboto daleku od moreto..oblacite gi nema..sonceto pocnuva da ja gori nejzinata koza...moze da prodolzi...go izbegna prviot brodolom.


Изменето од blueprayer - 27.Април.2009 во 22:31

e aj samo za zbunet ke se potrudam neso 


samo kazi mi koj stil sakas? na mona ili?