Ваша поезија

Птица

Со мртвата птица замина и песната
беше ранобудилка
еве утрово е тажно
или капкиве дожд се поладни
мракот беше превесник
гласот на смрта
светулките околу фенерот
танцот не го играа веќе
замреа
и злокобно зуеја
беше дел од јатото
најгласната
највеселата
со криљата и воздухот сетики
ете го тераше да трепери
другари неразделни беа
тишината
и молкот насекаде
поздравот последен
мртвата птица
песната
молк
тишина
се до некоја нова птица.

TO MY FRIENDS

Lately...I've been thinking about the past...
and the days we had
we were younger then...we've been friends back there...
...didn't need nobody else.

I've been waiting for this day to come...
it could be again
and I was looking at the sky...before I knew your names...
...it was magic back then.

I've needed something to believe in
when I'm down and feeling blue
I can still hear you whispers
to ease the pain
and when I'm gone fare away
all I wanna do is talk to you...

...oh, yes its true...its time for me and all of you...


I remember about
the choices we made
we went our separate ways...without a sound, whit a pain in our souls
...and yes...
...we were all man enough...

Now here we stand, after all
this time its plain to see, it was meant to be...


I've needed something to believe in
when I'm down and feeling blue
I can still hear you whispers
to ease the pain
and when I'm gone fare away
all I wanna do is talk to you...

...oh, yes its true...its time for me and all of you...

Будали

Ми ја мачат совеста
зачаурени молитви,
кои во усти - зандани
станале лепрозни сведоци
на разум што
никогаш не простил
никому,
за ништо...
Ме дели вечност
од едно свиткано време
што пикнато во порозни џебови
се истура по патиштата
кои катаден ги прегазувам,
а никако да ги изодам.
Ноќта ме силува
со својата дива тишина
и ме пресликува во
еден статичен дух,
кој вечно лежи
на мојата постела.
Во него се оставам
дел по дел,
се до последната
трошка од мене,
кога бујни фантазии
ќе го измешаат небото со земјата,
Бог со луѓето...
Прекрстете ми ги рацете
кога ќе заминам,
да не ве уплашам,
размрдувајќи ја десницата
за да го покажам знакот за будали.



Изменето од Quentin - 04.Јуни.2008 во 14:58

Надежи


Тие во мене умираат,

кршејќи се во баснословен ритам,

обземен од сладот на недостижни гроздови,

искален од огнот на туѓи горења,

стиснат во урна на моето несвесно пеплосување.

Тие во мене умираат,

и не знаејќи дека се мртви

по моите стапки урагани креваат

за да го однесат и живото и мртвото

од заостанати илузии,

што небаре бастуми

ја држат душата за тлото

која жедна за почивка

бара да си прилегне

во невидливо гробје.

Тие во мене умираат

и шумот од нивното

последно издишување

ми го препишуваат

како наследство

од времето кога

со трепет ги чешлав,

со панделки ги дотерував

и со страв ги набљудував

како ги пречекоруваат

улиците на сознанието

надвор од мене.

U nokta taa
ti me fati onde dole,
a jas se iznenadiv
iako cekav da se resis
ubeduvajki te kako guru
na sekta nova,
so nego da si poigras
i kako majka na dete da mu zboruvas,
milno za da se ok*razi
i da te zasaka za vezden.
Se iznenadiv
kako odamna da se znaete
kako cel zivot da ste se cekale
da se najdete
za vezden
zaedno da ostanete.
Stvarno go ubedi
plaslivost da pobedi
za epten taka brzo,
no sega zabi mu niknaa,
pa dojdi smiri go
oti po ulica mnogu pocna da lae

Dusice moe,
da ti bacam dundice
ti sega daj,
da ne zboris posle,
deka samo na muabet samo jak sum bil
i deka samo zatoa usta koristam,
kako veter sto duval i zaminal.
Nema nazad,
dosta bese kultura i tradicija,
vreme e za nemoral
i ona sto ne morame,
a sakame.
Rasiri krila angelu,
spremi se da letame
kon vlazniot raj,
zemi me so tebe
da me izdrzis znam deka mozes,
da me skokotkas ti pomina redot.

Ezero,
na ezeroto kajce,
na kajceto od pile gomno,
na gomnoto muva,
a pod kajceto,
ezero,
vo ezeroto,
nekade dolu
kamen,
a na kamenot,
gomna od ribi.