...облак, над тебе...носам дожд...

дожд, за жедното цвеке мое...

дожд...од, потоците, од океаните...

јас носам тивка сенка, за листовите најнежни твои

кога ке сонат, пладневен сон...



Од моите крилја разлетани, свеж ветер...

сладок мирис на лаванда и лимоново дрво

и утрински роси, растворени на тебе..розо најнежна...

...минувајки низ грмотевиците со смеја.



И во ноките, твојата перница бела...

додека полека заспиваш во рацете мои, кон првиот блесок...



Пурпурно, изгрејсонце...

со неговите очи од метеори,

заробено од боите на виножитото над тебе...

и звук, кој само ангелите го слушаат.



Облак над тебе,

носи дожд, дожд за жедното цвеке...

дожд од потоците, од глечерите од океаните...

тивка сенка, носам

изгејсонце, зајдисонце...

...само за тебе.

Slutnje

Mada je oko mene proleće
i duše cvate u nadu;
kroz mene se kradu
slutnje zle:
čega me strah? Dogodiće se sve
i - boleće.

I niko mi ne može pomoći,
jer to se neće zbiti
po danu, niti
u vrtu kom;
već negde u srcu mom,
po noći.

DEsanka Maksimovic
    

OBIČNO TAKO BIVA

Kad patnja zasigurno
zarasta u očaj
tješiš se da te
spopalo prokletstvo
što za spas više
niko osim
đavola neće
da nudi partnerstvo

A i taj đavo
lihvarskoga kova
uz počinjen grijeh
porok gratis daje
pa kad nekog izdaš
prevariš il' slažeš
kvarno brzo osladi
i strašću postaje

         Везилка

Везилке, кажи како да се роди

проста и строга македонска песна

од ова срце што со себе води

разговор ноќен во тревога бесна?

- Два конца парај од срцето, драги,

едниот црн е, а другиот црвен,

едниот буди морничави таги,

другиот копнеж и светол и стрвен.

Па со нив вези еднолична низа,

песна од копнеж и песна од мака,

ко јас што везам на ленена риза

ракав за бела невестинска рака.

Судбинско нешто се плело за века

од двете ниски, два созвучни збора,

едната буди темница што штрека,

другата буди вкрвавена зора.

2.

Везилке, крени наведена лика,

погледај в небо во претпладне златно:

се зари таму и чудесна блика

твојата везба на синото платно.

За тебе нема ни вечерен запад,

ти - морно око на трепетна срна.

две бои таму ти горат и капат,

две шарки твои - црвена и црна.

Зар не се плашиш јаркоста нивна,

и најмил спомен дека ќе ти згасат?

Зошто се губиш, ти строга, ти дивна,

дните ти минат, прокоби се гласат.

- И најмил спомен што в душа ми блесна

се гаси од нив ко цвеке без боја.

Но ти што ловиш звук на чудна песна,

ти си ја кажа судбината своја.

                                          Блаже Конески

Vladislav Petković- Dis
Možda spava

Zaboravio sam jutros pesmu jednu ja,
Pesmu jednu u snu što sam svu noć slušao:
Da je čujem uzalud sam danas kušao,
Kao da je pesma bila sreća moja sva.
Zaboravio sam jutros pesmu jednu ja.

U snu svome nisam znao za buđenja moć,
I da zemlji treba sunca, jutra i zore;
Da u danu gube zvezde bele odore;
Bledi mesec da se kreće u umrlu noć.
U snu svome nisam znao za buđenja moć.

Ja sad jedva mogu znati da imadoh san,
I u njemu oči neke, nebo nečije,
Neko lice, ne znam kakvo, možda dečije,
Staru pesmu, stare zvezde, neki stari dan.
Ja sad jedva mogu znati da imadoh san.

Ne sećam se ničeg više, ni očiju tih:
Kao da je san mi ceo bio od pene,
Il' te oči da su moja duša van mene,
Ni arije, ni sveg drugog, što ja noćas snih;
Ne sećam se ničeg više, ni očiju tih.

Ali slutim, a slutiti još znam.
Ja sad slutim za te oči, da su baš one,
Što me čudno po životu vode i gone:
U snu dođu, da me vide, šta li radim sam.
Ali slutim, a slutiti još jedino znam.

Da me vide dođu oči, i ja vidim tad
I te oči, i tu ljubav, i taj put sreće;
Njene oči, njeno lice, njeno proleće
U snu vidim, ali ne znam, što ne vidim sad.
Da me vide, dođu oči, i ja vidim tad.

Njenu glavu s krunom kose i u kosi cvet,
I njen pogled što me gleda kao iz cveća,
Što me gleda, što mi kaže, da me oseća,
Što mi brižno pruža odmor i nežnosti svet,
Njenu glavu s krunom kose i u kosi cvet.

Ja sad nemam svoju dragu, i njen ne znam glas;
Ne znam mesto na kom živi ili počiva;
Ne znam zašto nju i san mi java pokriva;
Možda spava, i grob tužno neguje joj stas.
Ja sad nemam svoju dragu, i njen ne znam glas.

Možda spava sa očima izvan svakog zla,
Izvan stvari, iluzija, izvan života,
I s njom spava, neviđena, njena lepota;
Možda živi i doći će posle ovog sna.
Možda spava sa očima izvan svakog

-зашто су ти косе побелеле дружее,
 зар и тебе нешто ,
 у животу мучиииии,
 ..........
 гледам те свакоог данаа,
 улицом шетааш сааамм,
 .........
 у срцу ми је ранаа....

 јер и ја сам биоо саааммм......

Samo jednim dodirom..

Samo jednim
neuhvatljivim
paučinastim
glatkim
dodirom
otvaraš svilene
svjetove
kojima se hranim,
svjetove
stvarnije
od daha,
opipljivije od pamuka
samo jednim
pokretom ruke
pokrećeš snove
i stvaraš u meni
nepojmljivu
nezasitnost.