СТИХОВИ КОИ ВЕ ДОПРЕЛЕ

ПЛЕМЕ ОД ДВАЈЦА

не е само тој мирис што ме распаметува:
во секоја пора од телото имам по зрно
од твојата суштина – лесно се навлеков
на тебе, на сите твои чудесни магии
кои низ мене прскаат секој еден ден.
зашто ти си: именувана и доживеана
потполно инстинктивно и совршено
точно – во некој само насетен ритуал
ние ја скокнавме иницијацијата
на сите познати племиња.
ние сме племе од двајца,
огнена моја, моја шумо
во која ловам и нè сокривам.
ти ловиш со мене и пред мене:
слушаш подобро, душкаш подобро;
кога ми се приспива, ти ми ја ставаш
главата во скутот. и им шепкаш
на птиците дека твојот љубен спие...
сето тоа го знам. јас сето тоа го знам.
ти го земам телото под своето
и долго, долго те топлам, за врела
да се разбудиш, полна сила
полна сокови од кои ќе се напиеме.
обилно и во тишина, додека птиците
над нашите намирисани тела упорно
нè повикуваат на игра.

Ја доби како на лотарија уште кога и спомна „кафе“. 
Скопско мангупче. 
Таквите секогаш знаеле како. 
Експлодираше како ненадеен електрицитет, 
се` она што стоеше меѓу нивните секојдневни ѕиркања. 
И го пиеше погледот 
И на секој случаен допир и ја вознемирваше кожата. 
Копнееше за него. 
Знаеше дека беше негова уште од првиот ден. 
Глумеше по малку незаинтересирана. 
Глумеше недостапна. 
Ама се топеше во неговите прегратки. 
Слатка и мала со него. 
Сјаеше до него. 
Беше негова, ама никогаш не му припаѓаше.
Општеството не им даде.
Прости предрасуди.
Тој си остана мангуп.
Таа си остана „недостапна“.
А очите и` светкаа.
Нему секоја вечер му одеше да ја бара во некоја друга.
Од инат.
За да си докаже дека е мангуп.
Ама ни пијанствата не му ја бришеа желбата да биде само негова.
Секој ден ја посакуваше.
Се` повеќе и се` повеќе.
И стануваше се` пожеден.
Се` побесен, а неговиот поглед се` побурен.
Си го мразеше скопскиот фраерлук и уште толку повеќе ја збунуваше.
Таа играјќи некоја игра не му ги сфати сигналите.
Фати погрешна фреквенција и се разочара.
И повторно секоја вечер му ги сонуваше допирите.
Ама повеќе никогаш не се надеваше.

И беше еднашка.
Ја доби како на лотарија.
Отсекогаш беше негова.
Ама никогаш не му припаѓаше.
И прости предрасуди.
Останаа на пол приказна недовршена.
Ради фраерлукот.
Ради погрешните фреквенции.
Ради стравот.
Ради инатот.
Тој си остана мангуп.
Таа „недостапна“......

"На таа што никогаш не ми веруваше дека ја сакам повеќе од светов и од себе си - кажете и!"
На таа што никогаш не ми веруваше дека ја сакам повеќе од светов и од себе си
На онаа која стално и каснев и и се понашав ко за се К*р да ме боли
На таа што за првиот роденден откога бевме заедно не и се појавив зашто немав пари за поклон оти три дена од радост не се отрезнив
На таа што и се смеев и и велев де де де кога и е тешко оти знаев дека ме има мене и никогаш и за било што нема да ме изгуби
На таа што и држев лутина ко на душман и крвник, а сакав само кришем на полноќ на врата да ми заѕвони и да ме стега во прегратки ко со канџи.
https://m.youtube.com/watch?v=mcYu5Vg_YH8
Да ме стега само и да се насмее и цела ноќ да не ме отпушти.
На таа што знаеше да ми каже оти претерувам и оти не знам за почит
На онаа која од вонземска љубов се исплаши
На онаа која сакаше сериозни ама романтични
Немојте никогаш да и кажете!
Ве молам немојте никогаш да и кажете еве ви кажувам ако ја сретнете нејзе некогаш немојте никогаш да и кажете ви кажувам за да не ви се испушти!
Дека Петар Пан е мртов.
Дека Петар Пан е всушност ангел кој по небото до Рајот ги придружува детските душички.
Оставете ја да верува дека ќе ме заборави и дека времето се лечи!
Како Венди.
Како Венди.
Оставете ја да мисли дека е лесно со толкава љубов и тежок мрак во себеси несериозен да си.
Таа многу ја сакаше Венди.
Јас знаев дека Петар Пан е мртов и дека е тој ангелот кој починати дечиња да не се изгубат по небото до Рајот ги носи.
Го знаев тоа од шест години ама го криев.
Го криев од нејзе и никогаш не го изустив.
Никогаш.
Само кога ќе ми кажеше дека сум несериозен и недораснат и ќе пораснеш ли еднаш и се дерев :прекини !
прекини !
со солзите на очи.
Оти не сакав никогаш да ме поистоветува со некој си Петар Пан.
Оти тоа значеше дека таа е Венди, а нејзе најмалку сакав нешто такво да и се случи!
На таа што никогаш не ми веруваше дека ја сакам повеќе од светов и од себе си кажете и дека времето се ама баш се лечи!
Нека верува во тоа и нека е среќна!
Нека биде среќна!
Спокојно нека остари.
На таа која никогаш не ми веруваше дека ја сакам повеќе од себе си никогаш не и кажав зашто хистерично и викав Прекини Прекини кога мене со Петар Пан синдром знаеше да ме накити.
На таа која никогаш не ми веруваше дека ја сакам повеќе од себе си никогаш не и кажав колку е тешко со толкав мрак на плеќи и толкава љубов во гради - несериозен да си!
Ама вие кажете и!
Кажете те и!

..kada poželim gledati kako plešeš.. ja zapjevam..
..onda zaista znam zašto je muzika u lišću..
..i zašto talasi šalju horove svojih glasova u srce ustreptale zemlje..
..kada zaplešeš uz moju pjesmu..

..kada spustim slatkiše u tvoje željne ruke..
..ja znam zašto postoji med u čašici cvijeta..
...i od kuda dolazi slast zrelog voća..
..kada spustim slatkiše u tvoje željne ruke..

...kada poljubim tvoje lice da izmamim osmijeh..
..onda pouzdano razumijem čari neba u svjetlu zore..
..i slasti što ih ljetni povjetarac donosi mome tijelu..
... kada poljubim tvoje oči da izmamim osmijeh..

Rabindranat Tagore

Има нешто во нештата
што ги немам.
Чекајќи го летниот солстициј,
да ти го проколнам
сонот во најкратката ноќ,
си го простирам езерото од гнев
меѓу две липи и заборавам
дека те имам во нивниот мирис,
а те немам во мојот кревет…

Quentin Scribbler

овој Жак ептен некако реалистичен упм...

BARBARA

Sjećaš li se Barbara, padala je kiša neprestana
nad Brestom toga dana, a ti si išla nasmijana
pokisla, ozarena, ocarana, pod krupnim kapima kise
sjeti se Barbara, sretoh te u ulici Sijama
smijala si se, i ja sam se smijao
sjecas li se Barbara
Nisam te poznavao, nisi ni ti mene
sjećaš li se, sjećaš li se toga dana
i ne zaboravi ga.
Jedan čovjek ispod neke kapije, zaklonjen
viknuo je tvoje ime, Barbara
a ti si potrčala njemu po kiši
pokisla, ozarena, očarana
i bacila si mu se u zagrljaj
Sjećaš li se Barbara,
ne ljuti se što ti kažem ti
jer ti kažem svakom koga volim
pa čak iako ga ne poznajem.
Sjećaš li se Barbara i ne zaboravi nikad
tu kišu tako blijedu i tako srećnu
tu kišu nad morem, nad arsenalom
nad brodom iz Cezana
Oh, Barbara
velika je svinjarija taj Rat i šta je sa sobom
sada
pod kišom od gvozdja, vatre, čelika, krvi
A onaj koji te je stezao u zagrljaju, zaljubljeno
da li je umro, nestao il je jos živ
Oh, Barbara
još uvijek kiša pada nad Brestom kao što je padala
nekada
Ali nije to isto, jer sve je porušeno
To su samo posmrtne kapi kiše, užasne i očajne
A nije ni onaj potop kiše, gvozdja, čelika, krvi
vec prosto kiša iz oblaka koji nestaju kao psi
kao psi koje donosi vodena struja iz Bresta
da istrunu negdje daleko, vrlo daleko od Bresta,
od koga nije ostalo ništa.


Rappelle-toi Barbara
Il pleuvait sans cesse sur Brest ce jour-là
Et tu marchais souriante
Épanouie ravie ruisselante
Sous la pluie
Rappelle-toi Barbara
Il pleuvait sans cesse sur Brest
Et je t'ai croisée rue de Siam
Tu souriais
Et moi je souriais de même
Rappelle-toi Barbara
Toi que je ne connaissais pas
Toi qui ne me connaissais pas
Rappelle-toi
Rappelle-toi quand même ce jour-là
N'oublie pas
Un homme sous un porche s'abritait
Et il a crié ton nom
Barbara
Et tu as couru vers lui sous la pluie
Ruisselante ravie épanouie
Et tu t'es jetée dans ses bras
Rappelle-toi cela Barbara
Et ne m'en veux pas si je te tutoie
Je dis tu à tous ceux que j'aime
Même si je ne les ai vus qu'une seule fois
Je dis tu à tous ceux qui s'aiment
Même si je ne les connais pas
Rappelle-toi Barbara
N'oublie pas
Cette pluie sage et heureuse
Sur ton visage heureux
Sur cette ville heureuse
Cette pluie sur la mer
Sur l'arsenal
Sur le bateau d'Ouessant
Oh Barbara
Quelle connerie la guerre
Qu'es-tu devenue maintenant
Sous cette pluie de fer
De feu d'acier de sang
Et celui qui te serrait dans ses bras
Amoureusement
Est-il mort disparu ou bien encore vivant
Oh Barbara
Il pleut sans cesse sur Brest
Comme il pleuvait avant
Mais ce n'est plus pareil et tout est abimé
C'est une pluie de deuil terrible et désolée
Ce n'est même plus l'orage
De fer d'acier de sang
Tout simplement des nuages
Qui crèvent comme des chiens
Des chiens qui disparaissent
Au fil de l'eau sur Brest
Et vont pourrir au loin
Au loin très loin de Brest
Dont il ne reste rien.

Изменето од LiDivio - 10.Јуни.2014 во 20:13