Ваша поезија

Волшебно самоубиство на ветувањата.
Една насмевка умре на циркускиот трапез.
- Ќе живееш - му рече ветрот на перцето од глуварче,
пред да открие ливчиња од роза.
- Ќе те сакам - му рече слепата на слепиот,
...пред да прогледа.

ЈАС И ТИШИНАТА

Тишино,
на мојот перон секогаш
згазнуваш како испраќач...
Никако како чекач...
Знаеш дека сум
уморен од себе си,
од селењето во други очи,
од враќањето под дождот...
Тишино...
Акордите на песнава
би биле уште поубави
ако ги испееш ти...
Наместо да му вдовичиш
верно на звукот,
дојди обвиткај ја мојата желба
да блудничам со тебе...
јас инцестуoзно удрениот...
оти и самиот сум тишина...


Изменето од Quentin - 16.Март.2009 во 21:44

Од навика

Лежам и размислувам...
Со мислите се судирам
Ги разбивам на делчиња
Не сакам да ги составам...
Земам еден лист
Нешто чкртам, пречкртувам
Кршам прсти, се заборавам
Го сакам звукот...ме смирува
И знам да се насмеам
И тогаш кога нема потреба
Гледам напред не се вртам
Од навика не застанувам
Барам нешто далеку
Гледам во хоризонтот
Во една далечина
На еден ист камен
Двапати се сопнувам
Единствено само од навика....

Изменето од Lithium - 15.Март.2009 во 20:15

Со убаво

Бисеру мој,
сокриј се во школката,
идат арамиите.
Пеперутко,
напикај се во кожурецот,
идат студови.
Самовило,
стисни се во ореова лушпа,
идат змејови.
Најскапа моја,
ти ѕирка стопалцето
ти ѕирка раменцето,
ах, на месецот
ти блеска лиценцето.
Премногу пафташ со крилјата,
прегласно дишеш, ангелу.
Тај се и заби стисни.
Кога ќе минат сите
бури и фортуни,
тогаш излези, среќо,
и биди весела.
Тогаш биди бучна
и разиграна.
Биди моја простирка
и покривка.
Биди моја медовина
и ладовина.
Тогаш излези од мракот,
од школката,
од кожурецот,
од некаде,
од никаде,
ако се сетиш
каде си се стуткала,
во кој ќош,
ако се пронајдеш
тогаш кога ќе ти кажам,
некогаш ...
никогаш.

Да можам.....

Да дојдам, силно да те гушнам, да те стиснам,
За миг без воздух да те оставам
И една оооооооооогромна насмевка на лицето
Со неколку зборови да ти исцртам...

Да можам....

Постојано да сум ти во мислите
Да не успееш никогаш да заборавиш на мене
Ќе сфатиш дека сепак многу си згрешил
Што за мене едно местo во себе не си оставил

Да можам.....

Да го срушам ѕидот што стои измеѓу нас
Само со еден единствен поглед
Ќе исчезне тогаш и последниот сомнеж
Ќе замине омразата меѓу нас во недоглед!    

Изменето од Lithium - 09.Март.2009 во 16:30

Т`га за Компј`тер

O`релски крилја как да си метнех
и накај дома да си прелетнех
во моја соба ја да си идам
да видам кревет,
јастук да видам
да видам дали и тамо
је досадно како вамо.

Ако пак и тамо је досадно ко вамо
на п`т далечен ќе се стегнам
и до компјутерот ке си пребегнам
к`де мониторот светло угревјат
к`де интернетот стално работат.

Овде је досадно и досада ме обвива
и зелена табла зид покрива
креди, сунгери, лекции
лоши мачители, учители
околу учители, наставници бедни
а в гради мисли темни.

Не, ја не можам овде да седам
не, ја не можам учебник да гледам
дајте ми крилја ја да си метнам
и дома да си прелетнам
у моја соба ја да си идам
да видам маус,
тастатура да видам.

Тамо мониторот греит душата
и тастатурата штракат в зората
тамо Google и Mozila
со сета раскош ги растурила.
Бела тастатура гледаш белеит,
а си од маус сино темнеит.
Google погледаш или Mozila
сегде интернет је хубавина.

Тамо по срце на маус да штракам
монитор да светит, ја да сурфам.