Ваша песна,состав или што било напишано

пази се од вештерката

нема да можеш да гледаш така

пази се од глуварчиња....

Izlezi dundo edna pomocana,
od mene da se sokries nema,
a togas so cupalica vlaknata sramni ke ti gi skubam,
i negde potoa na stolce
da sedis ne ke mozes
nesto podolgo vreme.
  

ПРАЗНИНА


        Денот на Средорек ми помина брзо Ме оддалечи со некоја чудна магија од секојдневниот живот и од случувањата во дворот на Ведран, од ликовите што ги печатевме на маиците...Ме оддалечи и од Верче. Чудно, но ниту еднаш не почувствував потреба да биде крај мене. Природата и присуството на татко ми (кого еднаш во месецот го гледав) во неа ми ги исполнија со убавина и хармонија сите атоми на моето постоење, и оние физичките, и оние умствените, и ги потиснаа некаде длабоко во мојата свест сите останати мисли, чувства и потреби кои секојдневно ме окупуераа во дворот на Ведран. Но кога ноќта се распосла над Средорек и кога на небото се запалија илјадниците фенерчиња на ѕвездите, во мене почна да се случува една друга динамика, една друга хемија во која полека се топеа задоволствата со кои што ме исполни изминатиот ден а во душата сетив празнина која од миг во миг се ширеше и ме потсетуваше на црните дупки во вселената.
        Верче почна да станува се поприсутна во моите мисли. Фактот дека цел ден не ја видов ми легна на душата како огромна, зината дупка.
          Празнина...Недостиг...Реакции во желудник на човек што цел ден залче леб не ставил в уста.
          Празна, зината дупка, а сепак со некоја тежина во неа, како голема, студена плоча без облик што притиска во душата, ја гмечи, ја толчи, ја собира во кожурецот на немирот како сушелка...
          Немир... Тивка вода поткопуваше песочен брег...
          Немир... Едно кртче риеше низ ливадите на спокојот...
          Ги затворив очите... Рој светулки во концентрични кругови... Инка од светулки во ноќта... Некаде, кон средината на инката – икона... Верче - светисцата на мојата младост...       
          Погледнав до мене, кон леглото од шавер и мека миризлива трева, идентично како моето, на кое татко ми патуваше некаде во запрегата на својот сон. На иста оддалеченост од него, како јас и тој што бевме оддалечени, дедо Панко, на иста таква постела, со рацете под темето, ги бодињаше коњитњ на својот сон, но низ некои други прерии, низ некои други степи, најверојатно го бараше сина си, Митко,човек со афторитет, кога ќе ги заврши студиите...
        Само моите, само коњите на мојот сон, диви и нескротливи, скокаа како ждребиња по ливадите на бессонот од кои ги мамеше со ѓаволчеста насмевка врутокот на сите мои момчешки немири.       
        Зрнце песок...
        Зрнце песок како да паднало меѓу запчаниците во часовникот на ноќта, па го развлекуваа времето како некоја здодевна сапунска серија во која секоја наредна епизода личи како јајце со јајце на нејзината претходничка и на нејзината наследничка.          
        Тато и дедо Панко со крчење ги бодињаа коњите на сонот.
        Се повеќе станував свесен дека тоа ми гази на нервите; немирно се вртев во постелата од шавер и мека миризлива трева и ја барав положбата од која ќе направам примка за сонот и ќе го уловам.
        Цела една вечност лубната стоеше закачена за едно место меѓу монистрите на небото, како слика на таван во спална соба. Од време на време некое проѕирно облаче ќе поминеше тивко, како заталкан патник под неа, пресликувајќи го на својот образ од коприна нејзиното млечнобело лице, како вез со срмен конец, и пак се беше исто.       
          Барем тато и дедо Панкода престанеа да ги бодињаат коњите на сонот со тоа
Одвратно крчење што прилегаше на тропање на раштелувани вентили на стар руски трактор...
          Се свртов на колкот, вртејќи му грб на крчењето, со лицето кон правецот од кој доаѓаше тивката синфонија на реката, што се создаваше меѓу камењата во недалечниот брзјак.
            Секогаш ме пленуваа волшебствата од звуци што ги истураа ноќите на средорекот, но таа ноќ сите убавини како да истекоа низ некој невидлив отвор.        Нешто во мене, еден дел, незначително голем, но сепак присутен и важен, вриеше во лонецот на каењето што не останав дома Во гневот што го таложеа на неговот дно оковите со кои беше оковано времето на ноќта раснеше и чувството на одвратност што го предизвикуваше крчењето до мене. А до пред малку, можеби час, или малку повеќе од час, толку пријатно ми беше во друштвото на моите „мачители“, набабрував од големина во разговорот со нив...Трчав како прле пред магаре да кажам „некоја умна“, а дедо Панко да ме пофали и да ми го надрочи уште повеќе крвотокот на гордоста, како што мајското сонце ги дрочеше плодовите на црешата во дворот на баба Стојна Митрина и од нас правеше маалски арамии.
        „Е, оваа есен ќе ја исечам!“, се заречуваше секоја пролет, во времезреење, баба Сојна, кога наутро собираше под дрвото скршени гранки и згмечени плодови што оставаат крвави флеки по плочите, „Лебаме, ќе ја исечам...Та, зарем ова деца биле!? Арамиишта се тоа, сите до едно... А да речат, да замолат со убав збор, та зарем би им бранела? Да си набереме, баба Стојно, троа цреши... Ако бе, деца, наберете... И скала ќе им дадам, да не скршат некоја рака... Ама, не така, да краделе им било слатко... Арамилакот во крвта така ги тера, знам јас што е работата...“
        Сите знаевме, а најмногу самата баба Стојна, дека црешата никогаш нема да умре од природна смрт.Под неа, лете, кога горештините беа неподносливи, жените од соседството се собираа на триножни столчиња и марифетеа разни домаќински марифети во пријатната ладовина на нејзината широка крошна.
          - Погледни ги оние на врвот, колку се румени! – засвили Верче со својот глас, тивко, шепотливо во моето уво.
          - На врвот секогаш остануваат најубавите! – реков, - Оти никој не ризикува да ги набере...
        - Да, навистина е опасно! – шепна пак Верче, а шепотот и беше тежок од самата помисла на опасноста.
          Не, тоа не беше шепот, туку ронење На грутка страв од душата во мекото ткиво на топлата ноќ.
          Леко, како мачка, се изјазив по тенкиот врв на дрвото.
          Крчењето стивнуваше, како да беше програмирано со потенциометер.
          Станував цреше, округла, румена цреша, која набабруваше во мојот череп, губејќи ги обликот и телесната тежина.
          Цреша без облик, безтелесно лесен објект што те крева и тебе со него и те прави иста таков каков што беше и самиот – без облик и бестелесно лесен.
        Верче имаше крв од цреши околу усните.
        Крчењето сосема запре.

       
       
       

Ja nema,
a mene kamcinja niz grlo me grebat,
ja nema,
a mene bi trebalo seedno da mi bide
povtorno casa zdrobiv,
povtorno sum besen i div
so zenici krvavi
i iskezeni ocnici,
kako nekoj drug da mi e kriv.
Nistoznosta me guska,
mojata ljubov prva
terajki me da se predadam i opustam
uzivajki vo mrtviloto na sekojdnevieto
megu bledi i vampiski lica,
na koi radost e se sto e mrtvo
i ete me cekaat otsekogas niven sum bil
velejki mi deka so vreme ke svatam
deka ednas ke ja snema.

---

Јас сум
Празна чаша
Пуст остров
Мртва планета

Ти си
Жеден
Сам
И ти треба кислород

А мене
Мене ми треба цигара

Ние сме
Гротеска
Како и оваа песна