Ваша поезија

zbunet напиша:        ...megu nas se luge so treto oko

И ти не заостануваш баш во тоа....еве пред некој ден гледам група старци нешто бистрат политика на околните клупи.
Ми се наметна онаа твојата “староста е ѓубриште на безвредието“...и по обичај почнав сама со себе да се смеам.

Ваков збир на луѓе, ваков форум...нема во цел свет.
Да живее ИДИВИДИ!

majstorce62 напиша: КОРЕНСКО МЕНУВАЊЕ НА НЕШТАТА Се доселив - се преселив, се исселив – се заселив, се расселив - се вселив... од некаде и никаде од секаде и невекаде од не знам каде, од некај – годе, од било каде... секогаш нов, секогаш почетник, перспектива без минато и минато без перспектива, со ѕвезда на надеж на патот, и меч на сомнеж над вратот, како вечно тврдоглав јавач на дивиот коњ на времето, што никој не успеал да го скроти.

Ептен ме погоди..да не признаам, ама ме расплака оваа песна

СТРАВ

Експресниот воз на времето
Ги прегазува лугето
Како мравки...
Го гледам тоа со очи на був,
А мравка сум и самиот на неговите шини,
Во која сврдлат тенките бургии на стравот.

Црн синџир од озабени ноќи
Бара да пополнам некаков прашалник
Во кој секое прашање е од тесто на лудило.

Никој не стасал да раскаже за крајот...


Каде е тогаш смислата на бдеењето
Над насипот на неспокојот?

Ај стани ми мило, разбуди се
сонцето веќе изгреа,
другарчињата на школо ти отидоа..

Стани ми мило, разбуди се,
за тато грев зарем немаш
до последна паричка го истроши,
до гола кожа го соблече
со тие белешки од доктори ...

ТИ

Сјајот го гледам,
ја чувствувам воздишката,
ја допирам твојата среќа,
а бакнежот ти го давам на ветерот.

Љубовта ти ја враќам со жар,
жар кој гори се околу нас,
и толку е јака,што нема и непостојат солзи,
што ќе можат да ја изгаснат.

Да речам те сакам е малку,
а да речам дека те мразам,
само заради тоа што те сакам,
е повеќе од доволно.

Допираш длабоко во мене,
во срцето го чувствувам твојот допир,
бакнеж,како нежно ме гали,
а иако ноќва сум сама.

Како би ни било?
Јас и ти....сами
препуштени на страстите,
високо на крилата на чувствата.

Се топиме еден во друг,
се чувствуваме со очите,
се гледаме со срцата
и дишеме еден за друг.

Ти си моја слабост!
Моја слика за поразот..
велам пораз-зошто...
зошто те сакам повеќе од себе!

Ме држиш во прегратка..
не ме оставаш да паднам...
ме креваш високо над срцето..
и уживаш во миговите!

Но тој е еден!!
Само еден миг,кога срцето ти кажува
дека тој е тој,таа е таа,
миг...за кој вреди да се живее.

Гледам во тие прекрасни очи,
нешто чисто,нешто возвишено
ги гледам и тонам во нив..
како капка во длабоко море.

Се покорувам на твојот поглед,
во него го слушам твоето срце,
моли да биде сакано...
...исто како моето........



Искрено, и од срце...само за тебе...Твоја В

а да видиш како менувам сијалици и неонки...