Ваша поезија

Gledam,
a sega samo prezir
go grdi moeto lice,
vo sklad so pojava tvoja,
Izgledas kako navistina
mislev deka izgledas,
samo molcev,
kapka zabava da ne rasipam,
migovi prazni i bez cel,
nepotrebni, bespotrebni.
Vrata zaklucuvam,
a kluc vo solja frlam
i ti grebi kako macka
dur kandzite ne gi potrosis,
seedno nema da te cujam,
a ni vidam.

КАКО КАМЧЕ ВО СОВЕСТА


Како да го запрам непремолкот
што може да ги опожари цветните леи
во кои цутат нашите зеднички спомени,
непремолкот што ќе ги сопне ждребињата
на сите наши планирани и непланирани игри,
што ќе го оскрнави световодот
на нашите недосонети сни,
иконата на вајстиножедните
пред која заеднички пеевме псалми
и ги величавме сите неродени светци
и уште понеродените светици?

Како да го запрам непремолкот
што навира од дното на дамарите,
како задишан демон
од најтемните понори на пеколот,
што татни во руменилото на секоја зора
со силата на подземните водопади на бессононицата,
и ме тера да им заблазувам на сите
што се спасиле од распетието на двојбата?


Како да го запрам непремолкот,
непремолчиво што молчи
во тажните очи на утрото,
во сувата насмевка на денот,
во натечените мускули на ноќта,
а да не го срушам мостот
што ни се пружа над новата бездна?

Na plaza megu kamcinja zajdov
a megu niv, top si najdov.
Vo blizina miren veter
i brodovi roj,
i od zabava samo
so topot si pukav vo bilo koj.
Dim i smea, vikanje i gnev
losoto dete Hugo, celiot si bev.
Se dur zad mene senka edna
samar ne mi lupna
i za usi me fati,
a mene od solzi pogledot
mi se zamati.

Пред рушевините да почнат приказна за мојот град,
сакам јас со сила на мравка да го преодам.
Пред мојот дом да стане царство на пајаците,
сакам во секој негов агол потпис да издлабам.
Пред нашите погледи да останат
заробени на стари фотографии
сакам да измислам очи што нема да се затворат
среде страшните виулици на времето.
Каде одиме?
Секој нов изгрев е чекор напред кон залезот.

__

Изменето од ПодВодно - 20.Јули.2011 во 10:51

дружба

Во дружбата сето богатство
На светот е збрано,
Дружбата не бара ловорики
Славопојки,
Зборови од злато сковени,
Дружбата е сонце за мракот
Што сите в душа го носиме,
А ќе имаме ли сили да го признаеме,
Еден од друг цер да си побараме?

блескав ангел и ноќна пеперуга
се допреа со крилјата во лет

пеперугата заблеска од среќа сета
ангелот помодре од повредена суета