РАСУДУВАЊЕ

На Господа Исуса Христа, роден во Витлеем, прво Му се поклониле пастирите и мудреците (ѕвездарите) од Исток, значи, најпростите и најмудрите на овој свет. И денденешен најискрено Му се поклонуваат на Господа Исуса Бога и Спасителот најпростите и најмудрите на овој свет. Расипаната простотија и полуучената мудрост отсекогаш биле непријатели на Христовото Божество и на Неговото Евангелие. Но кои биле овие мудреци од Исток? Ова прашање посебно го проучувал св. Димитриј Ростовски. Тој тврди дека тие биле цареви на некои помали области или на поедини градови во Персија, Арабија и Египет. Во исто време тие биле големи познавачи на астрономијата (ѕвездарството). Ним им се јавила онаа чудна ѕвезда што го навестувала раѓањето на Новиот Цар. Според св. Димитриј, таа ѕвезда им се јавила на нив, девет месеци пред раѓањето на Господа Исуса, т.е. во времето на зачнувањето на Пресвета Богородица. Тоа време од девет месеци тие го поминале во проучување на таа ѕвезда, во подготовки за патот и во патување. Пристигнале во Витлеем, наскоро по раѓањето на Спасителот на светот. Едниот од нив се викал Мелхиор. Тој бил стар, обелен, со долга бела коса и брада. Тој на Господа за дар му принесол злато. Вториот се викал Гаспар, со црвено лице, млад и без брада. Тој на Господа за дар му принесол ливан. Третиот се викал Валтазар, црн во лицето и многу брадест. Тој на Господа му подарил смирна. Нивните тела по нивната смрт биле пренесени во Цариград, од Цариград во Милано, а од Милано во Келн. Уште може да се додаде дека овие тројца мудреци биле претставници на трите главни човечки раси, кои произлегле од Ноевите синови: Сим, Хам и Јафет. Персијанецот ги претставувал Јафетите, Арабјанинот Семитите, а Египќанецот Хамитите. Така, може да се рече преку нив тројцата целиот човечки род Му се поклонил на овоплотениот Господ, нашиот Бог.

СОЗЕРЦАНИЕ

Да размислувам за убавината на душата на Пресвета Богородица, и тоа:

1. како нејзината душа била светла и непорочна;

2. како нејзината душа била исполнета со мир од вера и од надеж во Бога;

3. како нејзината душа била исполнета со благопријатен мирис од молитвите.

Гледам дека нема никаква реакција на другите теми!

Затоа, во меѓувреме, се надевам Сард нема да ми замери, би сакал да објавам дел од Прологот за денес, без житијата за да не би некој коментирал.

Ете, денес се совпадна пишуваното во Прологот со темата за размислувањето за Христос, како и православното гледање на бракот!

Поздрав!

RASUDUVAWE

Samo gordeliviot ~ovek e podgotven sekoga{ da go sporeduva Hrista so drugite golemi lu|e. Iako na prv pogled e jasno deka golemite lu|e se edno a Gospod Hristos  drugo, kako {to e edno tvorenieto a drugo Tvorecot. Hristos ne e samo velik, tuku On e i Tvorec, i Izvor i Vdahnuva~ na sekoja vistinska veli~ina vo ~ove~kata istorija. Napoleon, eden od minlivite velikani, vo progonstvo i vo beda na ostrovot Sveta Elena, gi izrekol ovie zborovi: 'Alek-sandar, Cezar, Hanibal, Luj XIV, so seta svoja genijalnost se ni{to`ni. Tie go osvoile svetot, no ne mo`ele da se zdobijat so nieden prijatel. A gledaj, Hristos povikuva i celi pokolenija se povrzuvaat so tesna vrska {to e posilna ot-kolku {to e krvnata vrska... Hristos go zapaluva ognot na qubovta, koj go progoltuva sekoj egoizam i ja nadminuva kakva sakate qubov".

SOZERCANIE

Da razmisluvam za blagodatta na Boga, Svetiot Duh vo tajnata brak, i toa:

1. kako taa blagodat pri ven~avaweto ja osvetuva zakonskata telesna vrska na dve ~ove~ki bitija zaradi ra|awe na deca;

2. kako taa ja soedinuva, ja osvetluva i ja zajaknuva vrskata preku qubov na dve du{i, ma`ot i `enata.

BESEDA

za silata na tajnata brak

Zatoa }e go ostavi ~ovekot tatkoto svoj i majkata svoja i }e se prilepi kon `enata svoja, i obata }e bidat edno telo (I Moj. 2:24).

Bo`ja volja e da se razmno`uva ~ove~kiot rod; Bo`ja umetnost e na~inot kako se razmno`uva ~ove~kiot rod; Bo`ja tajna e kako ~ovekot go ostava svojot tatko i majkata i se prilepuva kon svojata `ena. Da se ostavat roditelite ne zna~i da se napu{tat, tuku i samiot da postane{ roditel. Koga decata }e postanat roditeli, tie ne se ve}e samo deca tuku i drugari na svoite roditeli. Koga o`enetite sinovi }e ja poznaat tajnata i makata na ra|aweto, tie toga{ u{te pove}e gi po~ituvaat svoite roditeli. Nikoga{ bra~nata vrska ne go osloboduva ~ovekot od po~ituvawe i poslu{nost kon negovite roditeli. Prvobitnata Bo`ja zapoved za po~ituvawe na roditelite mora da se ispolni. No, spored prirodniot tek na rabotite, ~ovekot gi ostava svoite roditeli i samiot postanuvaj}i roditel postanuva osnova~ na nova i-dnina, dodeka negovite roditeli, zavr{uvaj}i ja svojata uloga vo svetot, zaminuvaat. Sepak, vo seto toa ne e ostavaweto na roditelite. Spored nekoja neobjasniva tajna, ~ovekot se prilepuva kon `enata i se odlepuva od roditelite. Sv. Teodorit pi{uva: 'Samiot Hristos, ostavaj}i go vi{niot Otec, se soedinil so Crkvata".

Bra}a moi, brakot e golema i ~udna tajna, edna od golemite tajni na Bo`jiot domostroj. ^istiot i ~esen brak e prepoln so vozvi{enost. ^istiot i ~esen brak, vo strav Bo`ji, e sad na blagodatta na Svetiot Duh. Koj go prezira brakot, toj go prezira Bo`jiot Duh. Koj so ne~istotija go valka brakot, toj Mu huli na Bo`jiot Duh. A koj se vozdr`uva od brakot zaradi carstvoto Bo`jo, toj mora na drug na~in sebesi da se napravi sad na Svetiot Duh i vo duhovnata oblast sebesi da se napravi plodotvoren, za da ne bide ise~en  kako besplodnata smokva.

O Bo`e, Duhu Sveti Semo}en, pomogni im na onie koi se vo brak, vo ~istota, vo strav i vo vzaemna qubov da bidat crkva Bo`ja, vo koja Ti radosno prestojuva{ i s# na dobro upravuva{. Na Tebe slava i ve~na pofalba. Amin.

Ви посакувам добра ноќ, и препорачувам сите да учествувавате (а не присуствувате) на Богослужбите по повод Духовденските служби, роденденот на Црквата, па кој не присуствувал на Великопосните служби, да види сега дека коленичењето не е туѓо и за православните, да не мислат мухамеданците дека само тие прават седџе!

РАСУДУВАЊЕ

'¤ивеј така како да не постоиш на овој свет и ќе имаш мир". Така му говорел св. Антониј на својот ученик. Чудна, но вистинита поука. Најмногу беда и немир навлекуваме на себе со тоа што сакаме што повеќе да се осетиме и препознаеме во овој живот. Колку повеќе еденчовек се повлекува од светот, колку почесто духовно го набљудува овој свет како да постои без него и колку посилно се задлабочува во мислата за својата непотребност на овој свет, толку повеќе ќе стои поблиску до Бога и ќе има подлабок душевен мир. Секој ден умирам, се колне св. апостол Павле (И Кор. 15:31), т.е. секој ден се чувствувам како да ме нема на овој свет. Но затоа тој со духот се чувствувал секој ден како небесни граѓанин. Кога мачителотФаустин го запрашал св. Теодула: 'Зарем не е подабар животот од лутата смрт?" Теодул одговорил: 'Навистина, и јас така знам дека е подобар животот од смртта заради што и решив да го презрам ова смртно и кратковремено живуркање на земјата за да бидам учесник на бесмртниот живот".

СОЗЕРЦАНИЕ

Да размислувам завоскресението на Господа Исуса, и тоа:

1. како земјата се затресла при Неговото враќање во телото како и при Неговото разделување од телото;

2. како ангелите се спуштиле во гробот да Му послужат Нему, како што Му служеле секогаш кога Он тоа го одобрувал.

БЕСЕДА

за црквата - тело Господово

Урнете го овој храм и за три дена ќе го подигнам (Јн. 2:19).

Така им велеше Господ на злобните Евреи за цркватаСвоето тело. НО како што на злобните не им е дадено ништо да разбираат, така ни Евреите не разбраа и му се потсмеваа. Господ не ги укори за тоа, но тоа што го кажа, тоа и се случи. Евреите го разурнаа Неговото тело, а Он го воспостави и воздигна во слава и во сила. Злобните Го казнија Бога со разурнување, а Бог ги укори злобните со соѕидување. На злобните им е задоволство да ја покажат својата сила со убивање, а на Бога Му е радост да ја покаже Својата сила со очистување. Ништо пократко нема од триумфот на злобата, ниту пак нешто е потрајно од триумфот на Вистината.

Урнете го овој храм. Господ Своето тело го нарекува храм. Тој храм, разурнат, бил стеснет со еден мрачен гроб, и со тежок камен $ е спречен пристапот на светлината. Но тој храм не ни имал потреба од светлина од Сонцето; Храмот имал Своја светлина, Свое Сонце на Правдата што одвнатре светело. Нежната небесна рака го тргнала каменот од гробот, а Господ станал во слава и во сила. Тоа што еднаш се случило со пречистото тело Христово, се случувало подоцна повеќепати со Црквата на светиите на земјата. Противниците бездушно ја гонеле и ја мачеле Црквата, ја разурнувале и во темница ја сохранувале. Како што Црквата на Неговото тело воскреснала, така на крајот на краиштата во полнота и совршенство ќе воскресне и Црквата на Неговите светии.

О воскреснат Господи, не предавај нe на гнилеж во вечна смрт, но воскресни нe во бесмртен живот. На Тебе слава и вечна пофалба. Амин.

4 АПРИЛ/17 АПРИЛ

1. Преп. Јосиф Химнограф. Роден е во Сицилија, од благочестиви и добородетелни родители, Плотин и Агатија. По смртта на родителите, преминал во Солун каде што се замонашил. Како монах им бил пример на сите во постот, крајната воздржливост, непрестајното молење, псалмопеењето, бдеењето и трудот. Солунскиот епископ го ракоположил за јеромонах. Познатиот свет отец Георгиј Декаполит, посетувајќи го Солун, го возљубил Јосифа со душата и срцето поради неговиот редок карактер, та го зел со себе во својот манастир во Цариград. Кога пак избувнал пламенот на иконоборната ерес под Лав Ерменецот, Јосиф бил упатен во Рим да го повика папата и римската црква во борба за вистинската вера. Но на патот го фатиле пирати и го довеле на Крит, каде еретиците го држеле шест години во самица. Јосиф се радувал што се удостоил да страда за Христа и непрестајно за тоа Му благодарел на Бога сметајќи ги железните вериги на себе како украси од злато. Шестата година, на Божик, наутро, лошиот цар Лав бил убиен на утрената в црква. Во истиот тој час св. Никола му се јавил на Јосифа восамицата и му рекол: 'Стани и следи ме!" Јосиф се почувствувал како кренат во воздухот и наеднаш се нашол пред Цариград. На неговото доаѓање му се израдувале сите правоверни. Им испеал канони и стихири на многумина светители. Имал дар на видовитост, поради што патријархот Фотиј го поставил за духовник и исповедник на свештенството препорачувајќи го како: 'човек Божји, ангел во тело, отец на отците". Во длабоката страрост му го предал духот свој на Господа, на Кого верно Му служел и со дело и со песна. Завршил мирно во пресрет на Велики Четврток во 883 година.