Ваша поезија

Ponoć je budila osećaje.


Pogledaj me jedina i oseti sve to,što gori
u meni.
Kao žar same iskre vatre,kao lepu reč koja se uzdiže do tvojih milih usana.
Videćeš snagu i sigurnost koja te štiti,
videćeš sjaj Sunca koja te nežno dodiruje svojim
toplim dahom.
Videćeš lepotu koja nosi ovaj dan...
I znaćeš.....šta to srce govori.
Bez ijedne reči.


I uvek ću tu biti,da osetiš tu bliskost
i kad suze padaju i lede,i kad osmeh se prolama.
Sve jeste samo snaga u toj nevinosti,
koja nas obuzima,opojni mirisima sladostrasti.
I neka pitanja izgube svaki smisao
jer mi će mo biti taj odgovor.



I kad nisam tu,kao da jesam
mislima te milujem kao vetar tvoju kosu.
I deo moje duše spava na tvome uzglavlju
štiteći te od svakog zla i nevolje.
Dan se polako spuštao...kao ove moje misli
snevač otvorenih očiju bio sam,
cigara je polako dogorevala...
Reči su polako gasnule.
Dok tvoj mio lik mi se ljupko
i veselo smešio pred mojim licem.
Ljubav je to...prošaptah tiho
zažmurih i poljubih tvoju čistu dušu.

ИЗМАМА

Како ѕвон на бисери,
сронети од ниска
на скожурен врат на
стара благородничка,
тропкаат чекорите на времето
по мермерниот плоштад на мислата.

ги барав дупките
во кои мислев дека се скрило,
оставајќи му ги тажните очи
чички чичкосани во мојот тил,
а тоа пред меме било...

Зарем сето време сум се гледал
со неговите очи
вкопан во почетокот
на моето постоење?

МИНИЈАТУРА

Време фатено во расчекор
и бигоросан миг, скаменет
во рамката на вечноста,
сето останато
е вселенска илузија

МЕЧОТ НА ЗБОРОТ
ЈА ДЕРЕ КОЖАТА НА СПОКОЈСТВОТО,
И ГЛУВИОТ ЌЕ ПРОСЛУША
И СЛЕПИОТ ЌЕ ПРОГЛЕДНЕ,
САМО НЕМИОТ ЌЕ СИ ОСТАНЕ НЕМ
И ПРИ ДАРБА ЗА ГОВОР.

kejt-d-grejt напиша:   на мојата драга Енџи Ми велиш, не сакај!                                                                                -зар можам? Лавата се трупа и 'ржи за процеп   Ми велиш, пепелта ќе горчи! -будалче, зар не знам?   Златните кочии се убави во бајка со моите коњи јас сакам да летам   Ми велиш, насмеј му се на ликот во мирната вода! но, не знаеш, вртлогот го чува мојот одраз и не го дава за џабе душата за храна ја бара па ја колва, ја глода и ја плука назад Ме крева над самракот, побрзи сме од него ми го нуди сонцето за љубовник. Ма, нека ме изгори, нека ме спржи до крај. Бакнежот ќе остане на усните што ќе ги нема

......kejtd grejt....zasto jas do sega ne ja zapoznav ovaa tvoja strana?

Si sedam kraj mirna reka
i samo muvata zelena se slusa
i samo okolu mene se vrti,
ne mozam da zevnam
od nea sto se pazam.
Zue ona neumorno,
a znam banjat bev.

Понекогаш сакам да се покријам со темнина.
Да лежам така стуткан и неподвижен под мојата
црна прекривка и да се лажам себе си дека целиот
свет престанал да се движи и да зборува.

Моите мисли тогаш се еднолично сиво обоени,
како едноставна рамна плоча што се шири до бескрај.
А под неа шумно вријат зборови.
Фрлени новороденчиња од млади мајки без иднина.

Ако викнам тогаш, сиот неподвижен свет ќе затрепери.
Ќе ги извадам од градиве сите вистини што печат.
Нив вешто ги кријам, зошто светот не ги разбира.
Зошто се плаши да ги разбере.

Од моите вистини тогаш ќе останат само неми ѕидини.
По нив како зелен лијан бавно ќе ползи надежта.
Силно стегам раце и ја одминувам, не препознавајќи ја.
Или можеби, таа не ме препозна мене?