Ваша поезија

majstorce62 напиша: Е, арно...

Pa vidov deka ti taka ladno filozofski pomina preku rabotata i ...
se zapaliv

star напиша: Е не ја давам мојата поезија...Не дека е нешто посебно или пак дека не чини,ама таа си е само моја!Увид во неа имаат само одредени личности или ако сакам да ја читаат сите,прво ќе ја издадам.Кој ми гарантира дека некој паметен(не мора да е член на форумов,може и гостин) нема да си ја присвои за своја?Затоа ќе пишувам овде,само на другиот пост,туѓа поезија што ми се допаднала.

ee, ispadna deka nie ovde, gjoamiti poiskusni, aber si nemame od biznis.
ako, STAR, ubavo pomini si na veridbata.
Pazi, ako ti ja objavat cestitkata da ne ti skratat od honorarot.

Е не ја давам мојата поезија...Не дека е нешто посебно или пак дека не чини,ама таа си е само моја!Увид во неа имаат само одредени личности или ако сакам да ја читаат сите,прво ќе ја издадам.Кој ми гарантира дека некој паметен(не мора да е член на форумов,може и гостин) нема да си ја присвои за своја?Затоа ќе пишувам овде,само на другиот пост,туѓа поезија што ми се допаднала.

Utro e sega,
golemi jajca od kokoska mala,
cudo epten golemo.
Istite lajna cekaat,
da nagazime na niv,
istite faci kiseli kako generali
strategija sega pravat,
od koja strana denes
noz da ni zarijat
za agolot da go fatat
od kade ke krvarime
povecko,
za gnasni dusi nivni
zedtta da ja zagasat.

ДОМАКИНКА

        На калина

Од маката
зрно слатко да извадиш
и гостите да ги ги дочекаш,
да ги добросаш,
да ги нагостиш,
гостите немирни и палави
како скокалци стаклени
шарени,
џиџитлии,
самобендисани,
неујдисани,
по плочникот на трпението
раскокани,
наорлени,
разјарени,
непазарени,
и никој фала да не ти рече!



Изменето од majstorce62 - 01.Март.2008 во 10:15

за да нема повеќе кавги...отворив нова тема ВАША ПОЕЗИЈА II, за поезијата која сакате да ја споделите со нас, а не е на македонски.

ВО СОБАТА НА СРЦЕТО


Залудно тропаш на вратата од собата
во која одамна никој не живее.
Завесите од насмевки висат на прозорците
како скожурени образи на старица;
тапетите на спомените се изглодани
од стаорците на мртвите сенки;
по крцкавиот паркет стружат само
чекорирте на повампиреното его
како во сцена од излитен хорор
во која публиката очекува шилката на глогот
да влезе во срцето на монструмот
како угорена жица во грутка путер.

Залудно чекаш некој да ти отвори,
со радост во очите да нацрта килим
по која величенствено ќе се вратиш на тронот;
чкрипење на рѓосано железо и застоен воздух
да ги заматат водите на страста и презирот
во кои се траќаат како на суво
последните риби на непреболот,
на непрегорот -
огнените јазици на себеизгорот
оставиле непоправливи траги
на секоја страница на книгата на гордоста,
па секое твое тропање се впива како
ехо на одамна преклано грло на нечија надеж.

Залудно тропаш на вратата на собата
во која никој не сака да живее,
од мртвите усни на срцето одвет нема да добиеш.