Ваша поезија

Тага

Парталава старица завиена во црно
безмилосно ги распарува конците на радоста
со своите долги нокти.
Ја запознав кај мочуриштето
каде што се капеше од својата чистота.
Ми скрои нова облека од ежово крзно,
ме накити со ѓердан од трње,
а старата ја фрли на пците да ја раскинат.
До нејзиниот изгниен ковчег
имаше старо преполовено огледало
прекриено со црн партал.
Таму видов како светлината на мојот живот
преноќува во пештерите на темната ноќ.
Сега мојата приказна е несоставен мозаик,
ја губи суштината за убавина во магливото сивило,
во мамурното утро.
На рацеве мои спие надежта,
а срцево на гилотина очекува да остане обезглавено.
Црната ружа која ми ја подари парталавата старица умира,
нејзиниот пискот одекнува во мојата правлива просторија
но, нејзиното ехо не допира до ничие уво...
се останува во оваа глува одаја.
Сега проклетството на старицата е мое,
јас сум неговиот замок и таму тоа ќе царува со мене.

Cigska Sudba

Za pleci podvijene- kazes da su od umora-imala si naporan dan
cistila stepenishta nashe kuce - slugovola za parche kruha
za drhtave ruke-kazes da ti se tresu od uzbugenja
za lice i tamne boje koze -da si se sunchala i da ti potamnelo od sunca
za brazde po licu dublje od raspukle zemlje- da su ti bore zivotnog iskustva
kosa pobjelena- da je to od starosti i da je to normalno za zenu tvojih godina
a znam da i mene lazesh jer imash nepunih cetrdeset.
Za masnice po kozi kazes da su pechati osteoporoze
a znam da ti je sve to od preljepog zivota
da te muz kuci bije , ne da ti ni da ruchash
ugrabish koji zalogaj kad slugujesh kod nas
pojedesh suvo parche kruha-pa i njega pojedesh sedeci na zemlju
i kad se vratish kuci uzme ti pare koje si zaradila taj dan
i izage potroshi na pice ,na duvan i neke druge zene
a onda se vrati kuci i nervozan jer je opet siromah
i istrese se na tebe –i psuje te i tuche
i da trpish samo zbog petoro djece i jer nemash gde
Znam da plachesh i teshish se da je to ciganska sudba
I spremas se ujutru da zapochnesh josh jedan novi dan
A ist je i sama znash kao i prethodan
Isto ce da bude , slugovaches, vratichesh se kuci
Pojeskesh batine i psosti
I praznim trbuhom leci cesh u postelju jer ti ne da da ruchash
I kunuces sudbinu i ciganski zivot

Ti blagodaram ...Well.. na podrskata i toploto dobredojde , po taa povod ti posvetuvam edna pesna

Za ...Well...

Go povikav sonot-likot da ti formi
zborot-glasot da ti stvori
umot zborot da ti dade
razumot -slika zatebe mi sozdade

Bog veke ti vdahnal dusha
i darba-samiot da tvorish ,
da pishesh, da mechtish
da sozdavash, da zborish

Zapoznav poet-so golema darba
od bukvite crni-zborovi sto redi
zborovi vo niza -pesni i besedi

Prijatelstvo novo -neizmerno blika
na kolegata poet mu daruvam pesna
od srceto ja stvoriv
i mu zelam iskreno uste bezbroj pesni
na forumov da stvori

БЛАГОДАРАМ

Благодарам за болката,
научив како умира волшебството,
научив како исчезнува магијата,
научив да живеам без илузија.

Благодарам за солзите,
научив да бидам истрајна,
научив да бидам камен,
научив да ја победам болката.

Исповед

Не, јас никогаш нема да ти се вовлечам
в постела, во полноќен час
опиен од туѓи мириси,
возбуден од нечии туѓи допири.
Зошто не умеам да бидам така лукав
како што кокичето ја лаже зимата,
продавајќи и' се на пролетта.

И верувај, никогаш нема во својата молитва,
на глас да се молам за тебе,
а молчешкум да мислам на туѓи очи некои.
Зошто не умеам да собирам љубов на парчиња,
толку ситни што може да ги собере во џеб од кошула.

Ќе ме слушнеш во глувата ноќ, како ти се исповедам,
несвесно и сонливо подарувајќи ти го Млечниот пат.
На перницата ќе ти осамнат листови од орхидеја и
пергаменти извезени со најубави љубовни стихови.
Така ќе знаеш дека сум те љубел и во некој претходен живот.



Изменето од Quentin - 15.Март.2008 во 16:23

ЦЕР

Во фустан од најчиста светлина
Стокми ја тагата,

Накинџури ја, истафри ја како мома
За мажење,
Нека блескаат од неа монистрите
На спомените
Како очи на млада пуполка
Што гушка бара од новиот ден...

Од срма и свила извези вез
На одразот стивнат
Во времето зад,
Кај што волчји заби бразди сечат
А зборовите не можат да се доречат,
Низ мигот сќутучен да се провлечат,
Па месишта кинат, ко жарој печат,
Ја парталат кожата,
По стрништа паламидни ја влечат...

Собери бронза од првата зора
Дури сонот уште не истинал в черги,
Дури мислата трње не пошла да гази,
Троа бронза саде нацрпи
Со солзата бисер бигоросан
На насмевката на последната надеж –
Кога стивнуваше плачот на закланите срни...

Стокми ја тагата
Во фустан од најчиста светлина...

A DREAMER


Her reach falls short and yet she reaches
to gasp that which she cannot hold
yearning for those stardust skies
and seeking for those suns of gold.

She knows in truth it can't be done
and yet she wont give up her quest
she runs a race that can't be won
pursues her goal with a dream she cleaves.

Joyful to the stars she flees
to land on shores she'll never see
believing what she cannot see
and seeing all that she believes.

She basks in warmth from foreign suns
and breathes air with scents of night
caresses silver sands at dawn
and bathes in rivers flowing bright.

Now, who can tell what may yet be
possible for you to see?

...what dream ?...what goal ?...what victory ?...

...Yet first you must a dreamer be.

Изменето од ...Well... - 15.Март.2008 во 02:51