Ми дише глава
многу
ептен многу
барајќи го каменот тој
мирис од дланки твои
на себе што носи
глава што ми дупна
и промаја ме бие
ме боли знам од што
и сепак пред тебе клечам
оти по јајца ме клоцна
и на лошење ми иде
ти ми плачеш
дека ме сакаш велиш
дур шамари ми лепиш
и за коса ме кубеш
дур низ магла те гледам
додека чекам
јасно да ми бидне.

Не сум оној
јавачот на коњ бел
и со насмевка бела
оти уште возам фиќо жолто
и имам жолти заби
не светкам кога идам
оти на пазар
алишта ефтини купувам
и молам бога да не заврне
и да проверам квалитет кинески
од кимоно навака
ништо квалитетно немаат.
Неучено и просто изгледам
онака
како ќе се срамиш
ако другарки те видат
за муабет тема
еден месец ќе им бидеш
како и ќелава глава моја
на која кармин твој стоеше.

Ни денес нема да биде
онака
како што беше некое вчера
не си сам
а некогаш е подобро да си
од поплава исфрлен
од ајкули нагризан
додека си се борел
со она што видливо е
со она што предвидливо е
иако парче од рака
те чеша
што веќе го немаш,
унаказен
и за очи непријатен
лицемерие познато
секојдневно
од исти профил на лица
пријатели ги нарекуваш.

Изменето од zbunet - 04.Декември.2008 во 22:43

Желба наизменична
низ гради ми мине
здив ми сопира,
сакам да допрам
сакам да продрам
сила ми снемува.
Неважен блиц
пред очи ми светнува
како слепец се тетревам,
потсмев од некаде ечи
во некој ќош
глушец умира,
ме гледа
со последен поглед
што замира,
со порака некоја
навидум неразбирлива
гради ми раскинува.

Д О П И Р

Допир...Тој допир. Колку ли ќе останам зарбена во овој затворен круг на емоции, кои без чувствително ме приковаа за да ја почувствуваат мојата болка?
Да,ја посакуваат мојата солена солза која веќе одамна е засушена,затаена во оваа грло,вресок од душа што и волците од најтемната шума би се уплашиле.
Посакувам да го допрам недопирливото...твојот допир.
Те допирам само во сон,јавето за мене не постои,како да живеам во туѓо тело непочувствувајќи го твојот допир кој некако е астрален,неможам да те допрам освен кога ги затворам очите...Ти,дали постоиш?Каде си ти?
Ноќта се приближува,желно чекајќи го сонот да ми падне на очите.
Ноќен јавачу на моите сништа доприме!Допри го мојот сон за да живеам во твјот сон,недопирливото ќе биде допрено,невозможното ќе биде возможно.
Само уште еден чекор до бесконечноста и тука си,тука сум со твојот допир.
Пронајди ме,побарај ги трагите од мојата засушена солза,допри ја,ќе ја почувствуваш мојата тага,таа ќе те одведе до мојата душа,до темното небо без ѕвезди.Но,само една ѕвезда сеуште сјае,трепери со сиот нејзин сјај,патоказ до ѕвездата Даница...Ти само допри ме,ќе ти го покажам патот до нејзиниот сјај,а тогаш сите ѕвезди ќе затреперат...прекрасен космос во моите очи.
Допри го мојот сон...Ти,само допри ме.

Даница ПЕТРОВСКА„О8„

бастунот добро ти прилега,но тоа нема да биде забележливо за оние кои допрва ке тргнуваат или се тргнати кон херојски дела... оние кои можеби нема да излезат на суво...
сепак убавината е во тој пат....


Изменето од ZeZnAtA - 29.Ноември.2008 во 11:12

стари прашања

 

Огледало. огледалце, кој сум јас?
Кој сум јас?
Абе, Ти си огледало!
,,,си огледало!
Шо муабет ќе биде со тебе? Досаден!
,,досаден!
Знам дека сум досаден, но сакам да знам кој сум јас?
Јас?
Ахам.јас....хммммм
....хмммм

Од каде бе ќе знаеш ти, кој сум јас, кога не си мое огледало? Од никаде!
,,,никаде!
Знам
......знам.
Ништо ти не знаеш, исто како и тој во огледалото.

Зашто сум јас тој испред тебе, да имам толку прашања?
Што не сум тој во тебе, да одговарам со одговори, кои се всушност стари прашања.
...прашања 

мрш!
мрш!

Изменето од anakin - 28.Ноември.2008 во 18:16