Ваша песна,состав или што било напишано

Vukodlak nokti ne sece
ruski konzervi otvara
belja ke prai
go gleam
seriozen e
ama ja saka
ama ja baci
taa dudl..pardon vukodlackata
woow...toa e gz
oni se goli
epten se goli
ako u Rusija
ako e ladno
ako gas nema
kako gleam
ne im e gajle ama ic

Rusive go naebale
gas da dadat nekat
ima da dadat
ako nekat
krv ke padne
neka pukat
neka se mrstat
ama da gi bide nema


Изменето од zbunet - 17.Јануари.2009 во 02:58

se mavaa i gi istepaa tie losite vukodlaci i ostanaa toj deckoto so bese mnogu jak i taa zenskata, da ne ti vleze u kuka, se zalapaa i se taka svrsi

Што го прави човек
ѕвер да биде некогаш,
зошто некои луѓе
како врколаци се ноќе
Што е се дволично и двоструко
та да неможам
ни сама да се разберам
зошто кога зборувам навечер,
денски се каам.

Поплочено ноќ
со намери и желби
ако не за утре
друг ден тогаш
кога звезди ќе светнат
каде наши очи биле.
Наши желби
наводнети растат
волшебно гравче насадивме
купено со пркос
џабе не сме тука
нека пати светот
ако за нас не сака да знае.
Во нас тајна тлее
чекаме прашани да бидеме
иако прашината на ред чека
се досадува
за победи само што знае
иако вулкан усвитен
во утра нови не тера
кон нашето место
од сонце обележано
за нас резервирано.

Зборови,мисли,чувства...
Се вртат во круг.
Удираат во ѕидовите
од стакленото ѕвоно
кое го покрило телото.
Капките дожд се тркалаат
по ѕидовите негови
и како кристали менуваат бои
на месечината која ги гали.
Кристалчиња мали
со боја на виножито
се менуваат боите како мислите,
кои им завидуваат
оти се слободни во падот свој.
А тие се заробени,осудени
само да гледаат надвор
а неможат да допрат до природата.
Поточиња дождовница се слеваат,
како силните чувства
заробени во просторов мал.
Брзаат нанадвор,но залудно...
Удираат бесцелно по ѕидовите
и се враќаат назад,тажни.
Светлина сребрена се шири
месчината праќа поздрави топли
како поздравите на срцето.
Се шират како крилца
на пеперутка разиграна.
Но...ѕвоното...
Проклето ѕвоно!
И ги крши крилцата.
Им ја уништува сребрената боја.
Но таа не се предава...
Упорноста е нејзина јака страна.
И без крилца ќе ги растопи ѕидовите
Со нежност ќе ги разгали.
Со љубов ќе ги омекне.
Ќе полета пак
со тоа што останало
од крилцата мали,
за да ја допре месечината уште еднаш
пред да се спушти меко на зеленилото
кое ке ја покрие со утринската роса
и ќе ја чува до првиот сончев зрак.

Се сеќавам како талкам
навидум безгрижна,
а изгубена бев
знак кон патот свој
да видам не можев,
туѓи приказни слушав
за љубовни краеви тажни,
а да ги сфатам не можев,
ниту мудрост да кажам,
само насмевка на лица жални
умеев за момент да насликам,
а како одговор
еден ист и прост,
благо мене за моја безгрижност.
Се сеќавам
кога рамнодушност исчезна,
со кристален поглед
нов свет пред мене,
за насмевка,кловнови
потребни не беа,
за солзи,
скинати пантолони нови,
смешни беа.
Ѕвезда од негде се појави,
пат ми осветли
до огледало волшебно,
го избришав
од дланки безброј заматено,
тогаш го кренав
високо пред мене
и за прв пат
се видов себе.