Ваша песна,состав или што било напишано

ла ла

d4 b3 напиша: усмихвам се когато страдам говоря докато мълча и буден съм като заспивам а бурените мисля за цветя аз мразя докато обичам в лъжата търся истина живея докато умирам и пиша без да мога да чета в началото бе края а в тъмнината виждам светлина

MNOGU E DOBRO, samo so e kontradiktorno
prema mene treba da e pesnata vaka

и буден съм като заспивам
а бурените мисля за цветя

аз мразя докато обичам
в лъжата търся истина

живея докато умирам
и пиша без да мога да чета

в началото бе края
обаче, искам в тъмнината да виждам светлина





Изменето од anakin - 01.Мај.2012 во 11:54

nekogas vaka i nas ne ucea, no noviot sistem gi smeni vrednostite, pa znaenjeto i ne e nekoja vrednost... pesnata e povekje od dobra...

Израснав во семејство каде што се негуваат идеалите кои зборуваат за тоа колку е животот суров, црн, мрачен, во семејство каде што мојата радост беше нарекувана летање во облаци и нешто кое што нема допирна точка со реалноста.  А јас само сакав да се смеам, јас сакав да бидам среќна со тоа што го имам. Дваесет години потрошив во обиди некому да му бидам доволно добра и сеуште не знам како преживеав во сета таа парадоксалност на нештата. Двојни пораки од крвопијци жедни за убиство. Сега почивам и ме оплакувате што се смеам, сега ме мразите што не потклекнувам повеќе на вашите наредби. Чувствувам како ме нагризнувате со чувството на вина за да паднам повторно во ваши канџи, но попусто, веќе не ме боли ништо, вашите заби се слаби и потрошени! Немој да мислиш дека смртта на мајка ми и нејзиниот пат дотаму се доволна причина за да останам во калта со вас. Не ми кажувај колку и како треба да ја сакам. Имам право и да ја сакам и да не ја сакам, имам право да се покорам на вашите наредби и да ги одбијам истите, имам право да се смеам и да летам во облаци, имам право да чекорам по својот пат и да одлучам јас кој сакам да ми прави друштво од време на време.

 

Мојата служба на вашите бесмислици завршува овде. Ова е точка на разидување, точка од каде што почнува мојот живот, суштински важен момент кога јас ја превземам одговорноста за случувањата во мојот живот. Ова е онаа секунда од животот кога се поклонувам пред иконата на моите идеали, икона со една широка и ведра насмевка која што ми го грее срцето и ме исполнува со љубов. Ова е моја религија која што го одобрува мојот начин на живеење, тоа е лик кој ме сака и ја благословува секоја моја постапка, бог кој ми простува кога грешам. Тоа е лик чија што рака ми ги брише солзите и ме поттикнува да продолжам. Нешто кое што верува дека можам. Тоа е возрасен дел кој ме теши кога голтам од калта, но и еден детски дел кој се радува на сите успеси. Скокотливост и разиграност, музика и чаша вино, водење љубов и бајки, циркузанство и мудрост, кршливост и солзи – ЈАС! Ја бришам крвта која тече од расцепот создаден од сите тупаници добиени во животот, капнува солза која што го разбранува мојот живот, се рушат пред мене сите зони на комфорт кој сум ги земала од надвор и со овие раце си создавам своја.

 

Гледај ме, летам! Право кон облаците! Колку и да се трудиш да ми го згазиш сонот тој е поголем и од тебе. Ги крши тенките стаклени убедувања ‘ти не можеш’. Јас можам... но не за да ти докажам на тебе кому што му се обраќам, животот е еден за да го потрошам толку неквалитетно. Јас можам и јас сакам да му понудам на светот една широка и ведра насмевка која извира од центарот на мојот свет, од моето срце.

Граница дури и на љубовта

Не постои време,
тоа е само уште еден човечки поим,
за хронолошки поредок
на периодите.
Не постои време,
тоа е само средство,
сакам да кажам,
единица мерка,
за одбројување,
еден животен век.

Не постои простор,
и тој е дел од,
апсурдите на човештвото.
Како може простор,
да постои,
токму во бескрајот?
Не постои простор,
кога душата не познава,
граница на
површност и длабочина,
кога срцето не знае,
за затворен круг,
ограничен простор,
од каде не би смеело,
да си дозволи бегство.

Хоризонтот е само привид,
желба на човекот,
да постави,
крај во бескрајот,
и свое засолниште да создаде,
па сигурно да се чуствува,
зидините потпори да бидат,
но не помислува,
дека на тој начин,
граница става,
дури и на љубовта.

Исфрлање на непотребни токсини

 

Се погледнав во огледало и што да видам – ХИБИСКУС ПРЕД УМИРАЊЕ. Витални способности – при крај. Таман сум ги отворила  и срцето и умот кон нови хоризонти и од почвата баш тогаш наоѓа да изртува нешто што ќе ме дамлоса, нешто што не се вади од корен, но луѓено штом ќе го забележат ќе го изгазат. Ах, а тоа е толку кревко, згаснува ко веќе дувната роденденска свеќа пред  суровите критериуми за нормалитет, онаа општо позната а и веќе многу досадна теорија по прашање што е природно, а што  не. Признавам дека теоријава е темелосана на цврсти аргументи... ни помалку ни повеќе – на цитати на библијата. Ќе ги запалам сите до еден и ќе и се изможам на пепелта, да исфрлам се што е токсично и да и олеснам на бешикава.

а, ривали, демек...


едниот со гол `гз

другиот со скината мрежа

водата пред нив

други ја заматија

без риби...

Изменето од majstorce62 - 20.Февруари.2012 во 18:24