Ваша песна,состав или што било напишано

nedaj zivot zdiv da istroshi
nedaj vremeto prikazni da potrroshi
na DEJA VU ocite daj zatvori
neka se menuva se
se

da be

Реалноста е најголема илузија

На периферниот дел од центарот на градот се наоѓаше еден убав дуќан. Неговиот стаклен излог го красеше една прекрасна и многу интересна кукла. Беше така изложена да го привлекува вниманието на случајните минувачи и купувачи. Осветлена со рефлекторот на искреноста и облечена во алиштата на невиноста, стоеше горделиво и беше неодолива. Нејзините заводливи насмевки и погледи беа мамка за минувачите и купувачите кои дозволуваа куклата да им открадне дел од нивното скапоцено време. Таа понесена од нивните погледи , а особено од коментарите упатени на нејзина сметка, почна да си создава свои илузии. На тие мали нешта, им придавеше големо значење и неретко се случуваше да ги хиперболизира. Замислуваше еден прекрасен свет, каде цвеќињата цветаат и каде пеперутките освен во стомакот, летаат насекаде, свет кој се наоѓаше надвор од стаклениот излог. Носеше розови наочари, кои надворешната слика ја правеа уште попримамлива. Сакаше некој да ја купи, да го вкуси розовиот живот, да го гледа сонцето со розовите наочари... Од сето тоа ја делеше само стаклото на излогот, кое всушност играше улога на заштита. Посакуваше да го нема, да може да излезе од излогот, но истовремено ја фаќаше трепетен страв од истата помисла. Tрепежот се јавуваше како антитежа на желбата да се биде надвор, да се истражи расцветаниот магента свет. Копнееше по некој купувач кој ќе и овозможи да ги открие непознатите и примамливи тајни. Но, како да се плашеше од она што може да го открие. Не беше сигурна дека е подготвена за тој чекор. Стравуваше за својата облека, не знаеше дали таму ќе биде заштитена како во стаклениот излог.
Еден убав сончев ден, додека куклата непокорно и вообразено ги пречекуваше сончевите зраци, кога безгрижно се препушти на сонцето, еден купувач влезе во дуќанот. Куклата речиси и не го примети неговотo влегување, беше презафатена со обработка на своите недефинирани мисли осветлени од сонцето. Додека дуќанџијата го покажуваше својот асортиман, купувачот љубопитно разгледуваше и погледот му застана на рамнодушната кукла со магента наочари. Таа и не беше свесна за новонастаната ситуација, сè додека купувачот не ја прекина сончевата активност со категоричното: таа! Времето како да застана. Куклата го слушна она што толку силно го посакуваше. Го дочека моментот кој толку долго го чекаше, а од кој се плашеше! Се распламти во неа клишираното, хамлетовото “да се биде или не?“. Фасцинирана од илузијата на непознатато, но сигурна во стаклото на излогот, не знаеше како да постапи. Стоеше на раскрсницата која се разделуваше на две страни. Лево продолжуваше старата патека, а десно се наоѓаше еден нов свет, свет со привлечни, и навидум безопасни тајни. Сакаше да тргне десно, а не можеше или можеше ама не сакаше. Се заплетка во шекспирова мрежа не насетувајќи го излезот. Од длабочината на нејзиното аморфно срце доаѓаше еден глас, кој шепотеше: оди... излези..., а од мислите се слушаше: немој... Можеби овој пат требаше да го послуша срцето и можеби тоа беше цената што треба да ја плати за да излезе од стаклениот излог. Но тука беа и мислите кои ја одвраќаа...
А купувачот сè уште стоеше во дуќанот, но до кога?

Don't tell me what to do 'cause I'll never be uptight like you.
Don't look at me that way 'cause I ain't never gonna change.
And if you're talking about my life you're only wasting your own time!

Само си се гушкаме и сакаме. Има ли нешто поубаво од тоа?

http://www.thirdchapter.blog.mk

http://www.poetryandbeyond.blog.com.mk

Кому треба сонце да се стопли?
Еве му ги моите раце,
Нека ги стави на лице,
И нека заспие.
Кому треба птица за да запее?
Еве му го мојот глас,
Нека го запише во својот слух
И нека мечтае.
Кому треба тишина за да заспие?
Еве му го мојот молк,
Нека го просипе врз себе
И нека сонува.
Кому треба злато за да живее?
Еве му го мојот презир,
Нека го врзе во просјачка торба
И нека талка безимено по светот.

Изменето од Quentin - 28.Март.2008 во 17:31

http://www.thirdchapter.blog.mk

http://www.poetryandbeyond.blog.com.mk

filmadzijka напиша:

koga se raspagjaat sonistata
mirisaat na taga,
od koja zeludnikot iznevereno se sobira.
ti ide gorko i kiselo
posoleno so ponekoja solza za sebe
za svojata slepa nadez
koja nesmasno podava race vo temninata
so kopnez da napipa nesto toplo i meko,
da se dograbi do nesto
slatko.

http://www.thirdchapter.blog.mk

http://www.poetryandbeyond.blog.com.mk

НЕГО ТАЈФУНИ НЕ ГО ОТКРИВААТ...

БИДИ СИ ГОСПОДАР НА СОПСТВЕНИОТ УМ

Te slusam krcejki,
no sepak uvo mi golicas,
no sepak atomi od karmin tvoj
na usi mi se lepat
kako rakavica parafinska
i zatoa ne gi mijam
i zatoa nagluv sum za se drugo.
Pesna tvoja ti si pees,
a silno sakam
bar bukva edna moja da spomnes
vo nevazen stih.
Ti si sega tamu negde
so nekoj sto ti treba,
mu se smeskas
i raka na ramo mu stavas,
negde kaj bankata,
negde kaj fontanata,
a jas ke si kaslam
na klupata sam.

Внеси реплика	страница <1 128 129130131 132 138 >
Tweet