Како што е очигледно, она што се случува во традиционализмот на Македонците е присуството на обичаи, традиции и пракси кои се неправославни и нехристијански. Тажно е што многумина од нас ги гледаме сите овие нешта, и, во најдобар случај - упатуваме критики или скраја да е - осудуваме, но за жал, за голема жал, не превземаме ништо за да нештата се променат на подобро.

Не е добро да очекуваме иницијативата да почне од некој друг, и не е во ред да велиме дека баш служевното свештенство е тоа кое треба да ги почне иницијативите за промена ниту пак да ги почне самите промени.

Зошто сето тоа да не започне од нас, световните Христијани? Зарем сме ние како световни Христијани нешто помалку од нив, кога е во прашање Христовата Вера и Црква и одговорноста за Верата и Црквата и за состојбите во Црквата?

Да се потсетиме: Црквата ја сочинуваме СИТЕ НИЕ ЗАЕДНО и заради тоа не треба НИЕ - СВЕТОВНИТЕ ХРИСТИЈАНИ да се дистанцираме од одговорноста за тековните состојби во Црквата, ниту пак да се дистанцираме од одговорноста за иднината на Црквата. Христијанинот не бега од проблемите, не се дистанцира од нив, не му ги префрла на друг, туку зема во свои раце што може повеќе.

Без да настапувам фалбаџиски и горделиво и без да осудувам НИКОГО, ни од световните Православни Христијани, ни од служевните Православни Свештеници, епископи, презвитери и ѓакони, би сакал да прашам: дали овде може да се најдат личности кои сериозно сакаат да работат на менувањето на состојбите во Црквата? Ајде да се потрудиме, да се вложиме себеси - секој од нас по сопствените можности, и да направиме нешто добро за Христовата Црква.

Што можеме да изгубиме?
НИШТО!

Што би можеле да добиеме?

- Ќе бидеме очистени од суеверието,

- Ќе бидеме очистени од формализмот и празните традиции (на пример:
1. формалните пости (само на храна),
2. китење на иконите со цвеќе,
3. галење на истите со пари,
4. оставање на дарови на истите,
5. к*рбаните,
6. главата на јагнето во темелот на куќата во изградба
7. Коледарите и песната која ја пеат, во која освен ’утре е Божиќ’ нема ништо кое Благовести за доаѓањето на Синот Божји во светот за Спасение на целиот човечки род.
8. гоштавки на блиските и пријателите после помени или погреби наместо молитва,
9. гоштавки на куќни слави, при што во еден добар дел се губи суштината на славата: наместо молитвен собир и/или собир во кој би се ЧУВСТВУВАЛО присуството Божјо и/или делење на Милостиња на сиромасите
10. бадникарско лепче за да се види кој ќе биде к’сметлијата за следната година,
11. бадникарскиот оган и веселба со мезенце и ракиичка, со тоа што непосредно пред крајот на постот се престанува суштински да се пости, за жал)
12. свеќи за живи и за починати
13. ...

- Ќе бидеме очистени од незнаењето и кривоверието кај неупатените

- Ќе бидеме очистени од делумно индивидуалистичкиот пристап кон Верата (на пример: јас кај мојот духовник, ти кај твојот духовник, таа кај нејзиниот духовник, а ние тројцата не функционираме како Црква (т.е. Заедница) која има своја Мисија во овој свет)

- ...

Со сето ова нашиот живот ќе стане поиспразнет од празни, непотребни нешта.
На нивното место ќе внесеме:

- многу повеќе молитва и тоа многу повеќе молитви, химни, псалми и акатисти упатени до Бога, отколку до Мајката Божја, Апостолите и до Светителите (молитвата е незаобиколна, зашто животот и дејствувањето наше со Божјото Присуство е посилно и поделотворно),

- активно наше лично темелно и длабинско проучување и анализирање на Светото Писмо и Светото Предание,

- воцрковување на неоцрковените членови на Православната Христова Црква,

- интензивирање на Заедничарењата на членовите на Црквата,

- засилување на Литургискиот Живот и

- она што го сметам за врв на животот на Христијанинот - Мисионерството, а тоа е:
1. Упатување, Поучување, оСветоПисменување, ВоЦрковување и Просвет(л)ување на оние кои не се активни членови на Христовата Православна Црква и
2. Помош на сите оние кои имаат потреба (храна, облека, финансии, лекови, крв, ...)

На таков начин Христијанството ќе добие своја поцелосна Реализација во Православната Црква !!

За реализација на сето ова е потребно поддршка од луѓето од Служевното Свештенство, кои се заинтересирани да се случат конструктивни промени, исто како што сакаме и ние и верувајте дека ја имаме од некои од нив!

Би сакал да го чујам вашето размислување на оваа тема.
- Ајде да ги издефинираме правците и насоките на дејствување.
- Да ги изанализираме проблемите со кои евентуално би можеле да се соочиме и како да се справиме со нив.
- Да се обидеме да формираме тим кој ќе се среќава за да ги оформи идеите и конкретните акции.

Не очекувам дека секој од читателите на текстов ќе каже: “јас можам“ или “јас можам по цел ден, седум дена во седмицата да дејствувам“. Знам дека овде има и вработени и невработени, и сами и сопружницици и родители и студенти и ученици. Секој од нас си имаме лични обврски. Но, секој кој сака да помогне, дури и само десет минути дневно да дејствува на овој или на оној начин - ќе биде добредојдено. Подобро многу малку, отколку ништо! Да се обидеме секој од нас да си го пронајде своето вистинско место во овој наш проект, со тоа што ќе дејствува на своето место онолку колку што ќе може и сака.

Сите кои имате добра волја сте добредојдени! Сите Ваши од Вашите семејства, роднини, пријатели, блиски, познаници... СИТЕЕЕЕЕЕЕ кои се со добра волја се добредојдени!! Ве молам, зборувајте за ова со луѓето кои Ве опкружуваат.

Кога би се знаело кои се луѓето кои сакаат да учествуваат и кога би имале дефинирано барем неколку основни конкретни активности за почеток, би се знаело со кој член од Служевното Свештенство, монасите и игумените како да се поставиме и како да дејствуваме ние лично едни со други меѓу нас и нашите, потоа би побарале Благослов од Бога преку заедничката наша молитва и преку човек / луѓе од Служевното Свештенство / монаси / игумени и би започнале, па ако сака уште нека паѓа снег и нека биде -30 степени и се’ нека биде замрзнато . Потоа, со тек на време и бројот и интензитетот на активностите би се зголемувал постепено.

Господи, Ти се молам најпрвин Тебе, ако Ти е според волјата сето ова да се случи од нас и да се случи овде и да се случи сега, биди ни на Помош! Најпрвин спои не’, потоа дај ни знаење што да направиме и по кој редослед да го направиме тоа, потоа покажи ни насоки и отвори отвори ни врати и патишта на дејствување, потоа дај ни сила да дејствуваме, и на крај - ТебеУгодни Дела. Се’ е од Тебе, преку Тебе и за Тебе! Тебе Слава и Чест во сите векови! АМИН!!!

zidarski напиша: Аха... и како тоа ќе ги извршиш промените тогаш?! Ќе ги натераш сите грешни свештеници да се откажат од свештенството на некој начин? Ќе ги истераш од црквите? Ќе се обратиш на целиот народ и тој ќе те послуша...?! И Лутер го направи сето ова... па и неговиот "проект" заврши со разно-разни поделби и делумни успеси. Така да - како тоа конкретно си го замислуваш?! (Јас изложив доста конкретен и јасен начин)

Најпрвин, идејата не е ние да се одвоиме од матичната Црква, туку да дејствуваме внатре неа! Нема да правиме “нова“, “изворна“... туку остануваме во нејзините рамки, работејќи на нејзино подобрување.

Следно, функционирајќи како жива заедница (пак ќе нагласам жива заедница, а не група на одделени индивидуи), колку повеќе не’ има, толку поголема сила ќе имаат нашите активности и нашите одлуки, па тогаш кога и самото Служевно Свештенство ќе види како се дејствува вистински во рамките на Црквата, а знаејќи дека целиот труд на народот (на световните Христијани) е силно, посветено и интензивно, и самите ќе се приклучат, бидејќи ако бројот на луѓето е голем, тогаш и прилогот на луѓето ќе биде голем, па и финансиите ќе бидат поголеми и се разбира дека, дури и да гледаш од страната на финансиите - Служевните Свештеници кои се евентуално така ориентирани - ќе се придружат. Евентуално, ќе има потреба од “истерување“ на оние од Служевното Свештенство (но и на оние световни Христијани) кои нема да сакаат да работат доволно добро и со своето дејствување ќе ги корумпираат процесите, исто како што се случува и во фирмите и во Компаниите и во бизнисите, кога зборуваме за истерување од работа.

Знаеш... кога се одлучив за акцијава, ја имав на ум Црквата како Заедница на луѓе кои се во непосредно познанство едни со други, а не како група на осамени верници, кои не се во конкретно заедништво едни со други... Дали имаш забележано, драг мој, дека денес во Црквата има една појава на Духовништво која јас лично повеќе би ја категоризирал како гуруизам, отколку како НовоЗаветно Христијанство? Она што го кажав: ти одиш кај твојот Духовник, јас кај мојот Духовник, а јас и ти, иако стоиме постојано на Литургија еден до друг - не се познаваме еден со друг. Тоа е една тажна и апсурдна појава!! Во Црквата треба да има конкретно заедништво и блискост на луѓето едни со други. Ако ја има таа личносна блискост, тогаш јас ќе те познавам тебе, ќе ги познавам твоите и што е најважно - јас ќе ги знам твоите потреби, потребите на твоето семејство, потребите на твоите роднини, потребите на твоите пријатели и ЌЕ ЗНАМ во која насока да ти помогнам, доколку си во невоља, ти и / или луѓето што те опкружуваат. Утре, ако денес сум успеал да ти завршам работа, ти ќе им пренесеш на други луѓе кои ги знаеш, кои имаат потреба, па тие ќе се обратат кај мене, па ќе им помогнам ним и така натаму. Ти посочив само една инстанца, само еден (но не и единствен) пример. Таквата поврзаност на луѓето ќе направи Црквата да прерасне во Жив Организам (кој ќе ДелоТвори), кое што не би можело да се случи доколку секој од нас доаѓа на Литургија, па си оди дома, и не заедничари, не се запознава со луѓето... т.е. со една реченица: Не го реализира кај себе Христијанството, кое постојано повикува на ЗАЕДНИЦА, ЗАЕДНИЦА, ЗАЕДНИЦААААААААА!!! И, што е многу добро, кога ќе ни се случи Жива Заедница, Дом, Семејство, тогаш тоа Семејство ќе може да биде и прифатилиште за новодојдени луѓе. Зашто, дури и да се случи ДЕНЕС желба и/или иницијатива кај луѓе да ја побараат Црквата за да влезат во Неа, прашање е КАДЕ и ВО КОЛКАВА МЕРКА можат да ја најдат. (Молам да не бидам погрешно сфатен) Заради тоа, ќе ни се случуваат сценарија од типот “Поради тоа што младината и воопшто народот својот Дом не го гледа во Православната Црква им се придружува на Протестантските Заедници“. Со тоа само се случува разединување на народот, и цацко си успева во своите планови, воден од најсилниот принцип за воспоставување на власт: “Раздели, па владеј“. Размисли убаво zidarski!

zidarski напиша: Православието е Правата Христова Вера и Црква.

Се согласувам. Да не мислев така, немаше да му припаѓам на Православието.

zidarski напиша: Тоа што одредени личности (без оглед колку се на број) кои претендираат да бидат православни го валкаат тоа име, тоа е сосема друга работа. Грешници има секаде, никој не е безгрешен, освен Едниот.

Така е.
АЛИЛУИА!

zidarski напиша: Тоа што го зборуваш за заедништво и за заедница - тоа постои, го има. Можеби не доволно и можеби ти не си го сретнал, или пак можеби ти не си го препознал. Дали некогаш си се запрашал дека можеби ти самиот не си се одвоил од таа заедница и не ја познаваш веќе?!

Ова ми е искрено неразбирливо. Најпрвин, ако не се лажам ти не живееш во Македонија, не живееш во Скопје. Знам дека и самиот знаеш, односно го живееш тоа дека таму “горе“ каде што има Македонци (во нашиов случај - Македонци) треба да постои заедница, и тоа не само национална заедница, туку и Црковна Православна, бидејќи Вие како Православни Македонци во можеби неправославна (а и да е Православна - сеедно) друга земја имате потреба од Црква, во која е сигурно полесно кога Литургијата и молитвите се Православни, и плус тие и Светото Писмо се читаат на македонски јазик. Таа Црковна Заедница таму некаде надвор е поинаква од оваа ваму. Вие ја нарекувате, но и навистина ја чувствувате како Ваша мајка и апсолутно го почитувам тоа. И јас би бил таков. Таа Ви е матица и Вие се собирате околу неа. Следно: имате презвитери и ѓакони кои се Македонци во туѓина, како и Вие - световните Христијани кои сте во туѓина. Вие имате потреба да бидете заедно и тоа заради Вас. Така да Вие Македонци, таму некаде надвор и тоа како имате Црковна Заедница и Вие се чувствувате како домашни во неа. Секоја македонска заедница таму ти е тебе како остров во кој се чувствуваш како свој на своето. Ваму во Македонија ситуацијата е друга. Целото тло го чувствуваш како свое, сите луѓе како свои (во некоја линија) и овде низ цела Македонија се чувствуваш како свој со своите на своето, така што Црквата овде ја нема улогата која ја има таму. Таму Ви е Вам матица како Македонци во друга земја и Вие се собирате во неа и околу неа, а овде си Македонец во Македонија, а присуството во Црквата овде и Црквата таму е друго. Да не бидам погрешно разбран...

Друго, јас не знам на какво заедништво мислиш кога ми велиш “Тоа што го зборуваш за заедништво и за заедница - тоа постои, го има. Можеби не доволно и можеби ти не си го сретнал, или пак можеби ти не си го препознал.“. Јас драг мој, во Црквата сум од мали нозе, но активно заедништво во рамките на мојата Црква не сум видел ни почувствувал и не сум се одвоил од такво нешто. Овде не мислам на заедништво во стилот: “да дојде свештенослужителот за да ни ја благослови славата“ или “да ни благослови икона“ или “да ни освети вода“, туку мислам на активен заеднички живот со служевните Свештеници и со световните Христијани, сличен на животот со моето потесно и пошироко семејство и со моите другари. Такво нешто и да го има е многу мааало. Што се однесува до мисионерски активности, едно време кај нас во Света Петка во Црниче во Скопје функционираше “Ѓаконија“, а мислам дека и ден денес има неколку женички што ја одржуваат мензата за локалните браќа и сестри, кои имаат оброк овде. СЛАВА НА БОГА ЗА ОВА, но сметам дека ова би требало да се случува помасовно, бидејќи сиромаси има многу повеќе. Затоа е потребно да има повеќе работници за да би имало и поголема услуга.

zidarski напиша: Со декларации и повици, ништо не може да се направи. Затоа прашав - како ќе го создадеш тоа заедништво?! Практично, дај ми пример... Освен со градење на силни врски со ближните и запознавање на луѓето со верата, не гледам како инаку тоа би се извело. Од друга страна, има и уште едно прашање кое се наметнува - дали си сигурен дека твојот пат е правилниот? Дали си сигурен дека си спремен да поведеш луѓе некаде, и да го носиш тој товар на својата душа? Дали си сигурен дека токму ти си го разбрал православието како што треба, па сега ќе ги поучуваш останатите?! Не провоцирам, најискрено прашувам...

И во претходниот твој коментар и во овој коментар ми се обраќаш директно и ми се обраќаш само мене... Не се лутам... Но, јас немав намера сето ова да го направам сам. Ако решев на работам сам, тогаш немаше тоа да го поставам овде како иницијатива и како повик до сите. Ова беше поставено како тема за дискусија за да се активираат читателите на форумот “Вероисповед“ и да размислуваат и тие за овие нешта, да размислуваат што ги тишти нив лично и да разговараме за тие нешта и да видиме заедно што и како би можело да се прави. Јас ЗНАМ дека не се сите желни да дејствуваат и јас ЗНАМ дека не секој кој чувствува потреба од акција - може тоа да го направи ВЕДНАШ. Но, ако се развиваат идеите, ситуациите, можностите, односите форумџии со форумџии, форумџии со нефорумџии и световни Христијани со Служевно Свештенство / Монаштво - е дури тогаш би имале појасно издефинирани насоки во кои може да се работи. Јас себеси не се поставувам на врвот на хиерархијата на проектов и не сакам да бидам некој кој би се однесувал авторитативно спрема другите (сите сме слуги едни на други), иако е добро да има менаџмент на проектов.

Ако нешто во овој момент има како конкретно од оној практичен дел (еден пример, но не и единствена опција, можеби и не-најоптимална. Затоа и постои темава - за да разговараме), тоа е:
а) да добијам информација кои се луѓето кои сакаат да партиципираат.
б) Потоа да стапиме во контакт и да се гледаме приватно за да се информираме кој од нас што работиме, како се снаоѓаме со ова или она, за да се знае кој за што е, потоа да зборуваме: каде припаѓаат, т.е. во која Црковна Општина и кој од нив како стои со Служевното Свештенство од таму, за да би стапил во контакт и да позборува за идејата на проектот за да се потруди со Божја Помош да издејствува поддршка и ваква или таква помош од тамошните и да се види дали и колку нашите знаења и способности можат да се вложат во согласност со можностите кои ни се нудат од страна на Служевните Свештеници кои не’ поддржуваат. Доколку недостасуваат вакви и такви профили на луѓе кои се неопходни, тогаш да се обидеме да ги донесеме во проектот. Тоа може да се наши другари, наши ближни, секој кој е со добра волја.
в) Откако би ги имале луѓето и кога би ги знаеле профилите и способностите и можностите на секого од нас од една страна и можностите во рамките на Црковната Општина во која припаѓаме секој од нас од друга страна, би почнале со тивка или интензивно дејствување (зависно од Благословот на Служевните Свештеници). Претпоставувам дека следниве акции со сигурност ќе бидат добри како за почеток, а тоа се: 1. (ова би го работела една група од нас - световните Христијани) информирање на оние кои не’ опкружуваат во рамки на Црковната Општина преку непосредни разговори и преку флаери за: тековните состојби, за тоа како треба да биде навистина и за начинот преку кој треба да се оствари целта; 2. (ова би го работела друга група од нас - световните Христијани) дејствување преку друштвени / социјализирачки акции, на пример после Литургија, да им се приближиме на браќата и сестрите - верници во Храмот и да создадеме блискости и пријателства и полека продлабочувајќи ги тие пријателства да им ја изложиме агендата на проектов, да се види колку и каква поддршка би имале од нив; 3. активност и од страна на Служевниот Свештеник кој е предстојател на таа литургија, која активност би била, на пример: по завршувањето на Литургијата, но пред да се каже завршниот збор, Служевниот Свештеник да проговори и за овие нешта, да ги поттикне најпрвин луѓето кои се присутни на Литургија на заедничарење и да ги покани на пример на чај/кафе - зиме и на освежителен пијалок - лете во просториите на Црковната Општина во која освен тоа ќе се послужи и со час по ВероНаука. Исто Свештеникот би било убаво често да мотивира на активност во рамките на овој проект и да повикува и на почести средби во просториите на Црковната Општина во текот на седмицата. Таквата атмосфера знае да ги зближи луѓето.

Со овие нешта полека - полека ќе се урнат ѕидовите меѓу световните Христијани - едни спрема други од една страна и меѓу световните Христијани и Служевното Свештенство од друга страна.

Но би било добро, освен веропоучните и Литургиските Заедничарења, наскоро да се почнат и средби во кои ќе се организира собирање на облека (ова е само еден, но не и единствен пример) и таа ќе им се дели на оние послабоимотните кои живеат во таа парохија (Црковна Општина), но не само истоварување на облеката во влезот, туку и еден убав збор, доза на внимание за да им се загреат срцата. Друга активност би била лепење на флаери по улиците во рамки на Црковната Општина, со краток опис за тоа кои сме, каде се наоѓа седиштето, што правиме и како делуваме и со покана до локалните жители и до минувачите да дојдат и да видат како функционираме.

...и така натаму и така натаму... (зборував во претходните коментари и во насловниот текст на темава)

Ова не се единствените нешта кои можат и кои треба да се прават. Дадов само еден пример, кој е една идеја за тоа како да се дејствува на почетокот. Не значи дека е единствен пример и не значи дека е најдобар. Сакам да чујам како размислуваат другите читатели на темава...

“Дали сум сигурен дека токму јас сум го разбрал православието како што треба“? Се референцирам на она што го пишува во Светото Писмо. Ако предлагам да се дејствува спротивно од тоа, тогаш знам дека нема да наидам на поддршка. Ако ли предлагам да се дејствува во согласност со напишаното во Светото Писмо, тогаш очекувам поддршка и предлози и иницијативи. Книгата “Дела на Светите Апостоли“ во Новиот завет од Светото Писмо зборува за овие нешта.

Факт е дека да се зборува за Бога, да се зборува за неговото Искупително дело за нас, да се зборува за Црквата, да се зборува за нас, сето тоа е во ред и ПОТРЕБНО Е зашто се буди свеста кај луѓето и Господ се радува ако тоа го правиме со љубов, но Христијанството, како што знаеш го сочинуваат и дела!!

ana_t, повторно грешиш. Апостолите немале црковна такса и не наплаќале за нивната духовна служба, туку луѓето им давале ДОБРОВОЛНИ прилози. Не е ни за чудење зошто не можете да го сфатите овој збор "доброволно", затоа што едноставно сте навикнати за се и сешто да наплаќате па никако не ви влегува во уши овој толку благороден збор "доброволно!".

Ананија и Сапфира не загинале затоа што не платиле црковна такса , туку затоа што го излажале Светиот Дух!

Полека, трпение, треба време... време... ехеее десетина века православието се "обидува" да ги искорени паганизмите, но вистината е дека тие не само што не се искоренуваат, туку и нивниот број се зголемува.

Околу тринаесет Византиската црква (денешното ткн. православие) ги учи луѓето како правилно да ги користат иконите, но тие никако да научат. И наместо, и покрај сите изговори, да ја искорени оваа иконопоклонска пракса меѓу 95% од своите верници со тоа што ќе ги отстранат иконите, таа се поупорно и поупорно верува дека некогаш, на "свети никогаш" ќе ги научи како правилно да ги користат иконите

Овие ги земав како пример, а така е и со се друго.