Taj veliki organizam Ukupnog Covjeka ima svoju prirodu, svoje udove i svoje zakone. Racionalnim kretanjem neces nikad dokuciti ili sagledati prostranstva njegove datosti. Samo vjerom i revnosnim poslusanjem covjekova obicnost moze izbjeci lutajucu drskost i blijedo trajanje u tom mnogoslojnom i sveprisutnom zivotu. Kad prevladas prostobitije, kad se cula vrate svome Porijeklu u zavicaju si prvom. Sad je Bog lice, a covjek nalicje ukupne stvarnosti.

Svo Vaseljensko desavanje prebiva izmedju ta dva Lika, izmedju te dvije prohodnoscu sjedinjene prirode. Rat je organska konverzacija neophodan dijalog kojim se razgradjuje njihov "nesporazum". Kad se odstrani ta neodrziva prepreka odnosna Rijec potpuno zacuti. Nijema obostranost ponovnim pretakanjem svjedoci da je nastupio Mir.

Rat znaci ne pocinje na Zemlji. Na njoj se njegov uzrok zacinje i narasta do svog izvrsenja. Na njoj se ni mir potpisati ne moze dok se svijet Mirom ne opase.

P.S. Ne postoje mali i veliki ratovi. Ubistvo samo jednog covjeka uvijek mobilise ukupnu vaseljenu. I ta osamljena Rijec dolazi iz Onog dijaloga, iz te vrhovne "konverzacije".

Sve dok se ne uzdignes do Sebe, do tog sveukupnog organizma ljudskog koji je u poslednjem izvodu ili limesu uvijek Bog, svome se rastu nisi oduzio jer si i dalje u prostobitiju, a rodjen si za veliko kretanje i stalno nastajanje. To je tvoja prva i najvisa obaveza, to je ona zivotna beskonacnost bez koje si lisen svakoga smisla.

Oni sto su stigli jasno vide, ne vide vec Sobom osjecaju da je rijec tudje bez znacenja. Strano tkivo nigdje ne postoji, sve je tvoje, ti si, u svemu si. Tamo boli i rame i ruka, svako oko, noga izgubljena. Boli ljubav ako je otrovna. Krv se tvoja uvijek proliva, nema tudje muke nema bola koji ce ti cula zaobici.

Kad bi se u ovom Svepozvanju samo jednom svi zajedno nasli bezumnost bi ljudska odumrla. Ko ce sebi ruke otkinuti, ko ce sebi oko izvaditi, ko ce svoju djecu zapaliti. U palosti vjecnoj i nevidu covjek ne zna kako se ranjava, kako svoje temelje skrnavi. Odrekavsi svoje puno Bice, u tamnici svoje posebnosti i svoje jedinacnosti, ubijedjen da je odvojen i u svemu tajan samoubilacki razara zivu sveukupnost iz koje se izrastanjem pojavio kao glasnik njenih sadrzaja. Zaboravljena covjekova prisebnost izgubljeno luta povrsinom, bez oslonca i cilja pravoga, kao komadic zivota koji ce na kraju istrunuti (ne umrijeti) i zaraziti punocu iz koje dolazi. Kad se ova necist kao vrhovno zlo, do kriticnih razmjera, naseli u organizam velike Istine odbrambena aktivnost mora otpoceti. Kako ce se ona Zemljom projaviti, kao mali ili veliki rat, kao malo ili veliko Raspece, o tome vremenost ne moze suditi.

Присуството на свештеници во војската ќе помогне да се намали бројот на самоубиства кај војниците, изјави Руската Православна Црква (08.02.2008)

Во Московската Патријаршија институцијата на военото духовништво се смета за ефикасна мерка за спечување на самоубиства во руската војска.

„Потполно да го реши овој проблем Црквата не може, но може да помогне во неговото разрешување. Присуството на свештеникот во војската му овозможува на војникот да му се обрати за помош. Бидејќи свештеникот пред сѐ се занимава со прашања од духовниот живот на човекот, тој секогаш знае што да му каже на војникот, кој се наоѓа на граница на самоубиство“ – рече претседателот на синодалниот Оддел за соработка со вооружените сили протоереј Димитриј Смирнов.

На ваков начин тој ги прокоментира податоците за значителниот неборбен губиток во армијата и флотата во 2007 година (според податоците погинале 410 луѓе, од нив повеќе од половината имале извршено самоубиство).  

„На војникот секогаш му е полесно да му се обрати на свештеникот отколку на командирот. И моралната атмосфера во тие единици каде што се капеланите, се подобрува. Меѓу оние што го отслужуваат воениот рок се јавува такво духовно олеснување.“

Отец Димитриј, исто така, истакна, дека во Црквата, особено, воените свештеници, веќе имаат опит од спречување на самоубиства и пружање помош на војниците кои се во кризни ситуации.